Spotkanie z Maciejem Meleckim

Biblioteka Śląska zaprasza w dniu 9 kwietnia 2014 roku o godzinie 17.00 (Sala Benedyktynka, Biblioteka Śląska, Plac Europy 1, Katowice) na spotkanie z cyklu Salon Literacki Michała Jagiełły, którego gościem będzie Maciej Mielecki. Spotkanie związane jest z promocją najnowszego tomu wierszy Poety „Pola toku″ (WBPiCAK, Poznań, 2013).   

Maciej Melecki - ur. w 1969 r. Autor tomów wierszy: „Te sprawy″ (1995), „Niebezpiecznie blisko″ (1996), „Zimni ogrodnicy″ (1999), „Przypadki i odmiany″ (2001), „Bermudzkie historie″ ( 2005), „Zawsze wszędzie indziej – wybór wierszy 1995 – 2005″ (2008), „Przester″ (2009), „Szereg zerwań″ (2011) „Pola toku″ (2013). Laureat Literackiej Nagrody Czterech Kolumn (2010) i Poetyckiej Nagrody Otoczaka 2009 –  przyznawanej za najlepszy tom wierszy w danym roku (2010). Scenarzysta i redaktor. Dyrektor Instytutu Mikołowskiego. Mieszka w Mikołowie.

(...) W „Polach toku” wiersze są rozrośnięte jak na sterydach, niekiedy zajmują całą długość i szerokość strony, nabierają ciężaru medytacji, czy też autolamentacji (języka nad samym sobą), która w swoim monotonnym przesterowaniu wzdryga, męczy, by stać się smolistym chilloutem, choć groteskowe stężenia metafor (szczególnie ich „dopełniaczowa” brawura, kpiąca z poetyckiej poprawności) mogą narażać na zarzut grafomańskiej nadpobudliwości. Tyle że dopiero w takim stadium monotonne krajobrazy mowy (na okładce: oszronione, zamarłe), sunące po kartkach zjawiska atmosferyczne, z gradową aurą na barkach, zaczynają rozsadzać skorupkę komunikatu, wykluwać się, kiełkować. A więc pozwalają się doświadczyć, a nie zaledwie zrozumieć. Dają szansę, by przepełznąć przed nimi na kolanach uwagi, a nie przejść marszowym krokiem pojęcia. Jeżeli wywołują śmiech („przyczajony mrok”? o rany), to homerycki, bosko niegaszony.To rozsadzenie skorupki było konieczne, bo poezja idąca przy nodze filozofii (nawet tak powabnej nodze, jaką ma filozofia panów na literkę „b”) nie zajdzie daleko, zaś przedłużanie trwałości młodzieńczego buntu czy zniesmaczenia światem grozi ich dystrybucją jako produktu (zafoliować można skrzydełko, ale nie uskrzydlenie). Pobrzmiewające w którymś z wywiadów chłopięce resentymenty Meleckiego brzmią zadziornie („Nie ma dla mnie najmniejszych wątpliwości, że rzeczywistość jest absolutnie niespójna, zatomizowana, rozszczelniona. To, co od dzieciństwa usiłowano opowiedzieć nam o świecie, jest jednym wielkim fałszem, rodzajem chytrego i sprytnego sfalsyfikowania, jeśli chodzi o świat, o życie”), dodając jego wierszom uroku odwetu na świecie dorosłych i walki ze spiskiem. Tyle że w wierszach odzywa się właśnie coś jakby odwrotnego: gnostyckie utyskiwania matki-umysłu nad dzieckiem umorusanym materią, mową, byciem. Ono wraca z podwórka, a tam (jak to w polskim domu) narzekanie. Ile jednak w tym narzekaniu animuszu. Pytanie Heideggera – stawiające ponad istnieniem i nieistnieniem – można uznać za kamień węgielny pod rozmaite XX-wieczne rozbiórki, te budzące grozę, wypróbowane na ludziach i narodach, i te filozoficzne, których ofiarą padały pojęcia i myślowe konstrukty, jak się okazało, wydrążone bądź symulowane. Poezja Meleckiego – według Aliny Świeściak: „ponowoczesna melancholia w najczystszym wcieleniu” – też ustawia się ponad: w miejscu, skąd widać kresy wszystkich początków, zachody wszystkich wschodów, pustki wszelkich pełni. W literackim watchtower, skąd ma przesterowany wgląd w to, co all along. Jeśli potraktować rzeczywistość jako społecznościowy portal, na którym się co dzień nałogowo, jednym tchem, logujemy, to im więcej wiadomo o ciemnych aspektach działania tego wszechfejsa, tym bliżej do myśli, by się już na to nie łapać, nie klikać, nie pisać. To niepisanie się jest esencją pisania Meleckiego. Tkanką wiersza, nerwobiegiem zrośniętym z wersobiegiem. (...)

Maciej Woźniak, frag. rec. pt. „Chłopiec umorusany isnieniem” (publikacja: dwutygodnik.com, marzec, 2014)