O płycie Ave Maria” w „Tyglu Kultury”, a w zasadzie nie o tym

Historia zatoczyła koło. Mój dryf po łódzkich czasopismach artystyczno-społeczno-kulturalnych kończy recenzja płyty Marii Peszek Ave Maria w ostatnim (!) numerze „Tygla Kultury”. W 2007 roku to właśnie w „Tyglu” reaktywowałem się poetycko po kilkunastu latach przerwy, a to za sprawą Zdzisława Jaskuły, który wziął moje wiersze do tego pisma. No i, oczywiście, „Arterie”, gdzie moje rozmaite teksty ukazywały się we wszystkich odsłonach tego nieistniejącego już kwartalnika. Po drodze była jeszcze łódzka odsłona „Gazety Wyborczej”, „Dziennik Łódzki”, miesięcznik „Piotrkowska 104” i magazyn „Kalejdoskop”. Recenzją Marii Peszek żegnam się z łódzkimi łamami, ponieważ łam już nie ma, złamały się, czy też załamały. O płycie Ave Maria także poniewczasie, bardzo długo „wykluwał się” ten ostatni numer. Tym razem nic o treści anonsowanego tekstu (kto się uprze ten do niego dotrze), za to na koniec smutna konstatacja. Do nieistniejącego łódzkiego środowiska poetyckiego w Łodzi można spokojnie dodać nieistniejące tamże pisma literackie. I walić w Łódź jak w tam-tam na literackiej pustyni.

Książka Mirosława Gabrysia w IM

Książka Mirosława Gabrysia Mglista glizda ukazała się nakładem Instytutu Mikołowskiego im. Rafała Wojaczka.

O książce:

„Włożyłem ręce w te wiersze” – mógłby powiedzieć poeta o zręcznych synapsach, które po mistrzowsku żonglują słowami. Od siebie dodam: „Co tu się, panie, dzieje z językiem? Język staje kołkiem w płocie!”. Poezja Mirosława Gabrysia jest po ludzku anarchistyczna. Już nie młodzieńcza, ale jeszcze nie stetryczała – znaczy dojrzała. Najlepszą rekomendację tym wierszom wystawiła moja znajoma, która nie cierpi poezji, bo ją nudzi i wprowadza w stan apatii, ale ostatnio się wydało, że pojawił się wyjątek od tego regału: zgadliście – nosi nazwisko Gabryś. Jakby tego było mało, to jeszcze brak tu modnego rozbuchania, a wiadomo, dobry wiersz jest krótki i na temat lub lemat. Dzięki temu żaden humanoid nie nabędzie hemoroidów. Wiadomo, jaki jest najlepszy środek na hemoroidy? Iść w zaparcie! Tak jest, gorąco polecam niniejszy tom, bo to opus ma(li)gnum Gabrysia! Na zimno też – jak nóżki w galarecie pod setkę przez płotki.

Olgerd Dziechciarz

MIROSŁAW GABRYŚ - ur. w 1973 w Cieszynie. Opublikował tomiki poetyckie: „i inne wiersze kultowe” (1997), „Legendarna czarna kropka” (2001), „Podziemne skrzydła zegarów” (2006), „Kres i krach” (2019); książkę podróżniczo-emigracyjną „Islandzkie zabawki” (Wydawnictwo Pascal, 2010), powieść „Zwłoki monterów idą w miasto” (Wydawnictwo Literackie, 2011), zbiór opowiadań „Na szczęście umrzemy” (2015). Drukował m.in. w „Afroncie”, „artPapierze”, „bruLionie”, „Czasie Kultury”, „Czasie Literatury”, „FA-arcie”, „Frazie”, „Helikopterze”, „Toposie”, „Twórczości”, „Wyspie” oraz w „Antologii nowej poezji polskiej”. Założyciel, kompozytor i gitarzysta zespołów postpunkowych MIASTO 102 oraz Ucho van Gogha. Mieszka w Cieszynie.

Mirosław Gabryś Mglista glista

Instytut Mikołowski, 2023

Redakcja : Maciej Melecki

Stron: 48

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-65250-42-1

Gawędzili o ludziach kultury

Lokalnie, o moim funkcjonowaniu „w charakterze poety” rozmaite instytucje statutowo zajmujące się animacją kultury, przypominają sobie „okresowo, cyklicznie”. Tak też się stało podczas spotkania zorganizowanego przez Miejskie Centrum Kultury w ramach cyklu „Tomaszowskie Gawędy”. Jego uczestnicy gawędzili o ludziach związanych z naszym miastem, którzy zaistnieli w szeroko pojętym świecie kultury. „Niektórzy pamiętali ich z podwórka, inni ze szkolnych ławek, a jeszcze inni poznawali ich dopiero podczas naszego spotkania” – podsumowali wydarzenie jego organizatorzy. Najprawdopodobniej mój, to ten ostatni przypadek.

 

(Fot. Miejskie Centrum Kultury w Tomaszowie Mazowieckim)

Mirosław Gabryś w IM

 

Instytut Mikołowski im. Rafała Wojaczka zaprasza 24.03.2023, GODZ. 18:00 NA SPOTKANIE AUTORSKIE MIROSŁAWA GABRYSIA ZWIĄZANE Z PROMOCJĄ NOWEGO TOMU WIERSZY „MGLISTA GLISTA” (INSTYTUT MIKOŁOWSKI, 2023). Prowadzenie: Krzysztof Siwczyk

 O książce:

„Włożyłem ręce w te wiersze” – mógłby powiedzieć poeta o zręcznych synapsach, które po mistrzowsku żonglują słowami. Od siebie dodam: „Co tu się, panie, dzieje z językiem? Język staje kołkiem w płocie!”. Poezja Mirosława Gabrysia jest po ludzku anarchistyczna. Już nie młodzieńcza, ale jeszcze nie stetryczała – znaczy dojrzała. Najlepszą rekomendację tym wierszom wystawiła moja znajoma, która nie cierpi poezji, bo ją nudzi i wprowadza w stan apatii, ale ostatnio się wydało, że pojawił się wyjątek od tego regału: zgadliście – nosi nazwisko Gabryś. Jakby tego było mało, to jeszcze brak tu modnego rozbuchania, a wiadomo, dobry wiersz jest krótki i na temat lub lemat. Dzięki temu żaden humanoid nie nabędzie hemoroidów. Wiadomo, jaki jest najlepszy środek na hemoroidy? Iść w zaparcie! Tak jest, gorąco polecam niniejszy tom, bo to opus ma(li)gnum Gabrysia! Na zimno też – jak nóżki w galarecie pod setkę przez płotki.

Olgerd Dziechciarz

 

Mirosław Gabryś - ur. w 1973 w Cieszynie. Opublikował tomiki poetyckie: „i inne wiersze kultowe” (1997), „Legendarna czarna kropka” (2001), „Podziemne skrzydła zegarów” (2006), „Kres i krach” (2019); książkę podróżniczo-emigracyjną „Islandzkie zabawki” (Wydawnictwo Pascal, 2010), powieść „Zwłoki monterów idą w miasto” (Wydawnictwo Literackie, 2011), zbiór opowiadań „Na szczęście umrzemy” (2015). Drukował m.in. w „Afroncie”, „artPapierze”, „bruLionie”, „Czasie Kultury”, „Czasie Literatury”, „FA-arcie”, „Frazie”, „Helikopterze”, „Toposie”, „Twórczości”, „Wyspie” oraz w „Antologii nowej poezji polskiej”. Założyciel, kompozytor i gitarzysta zespołów postpunkowych MIASTO 102 oraz Ucho van Gogha. Mieszka w Cieszynie.

Spotkanie z Moniką Brągiel w DL

Dom Literatury w Łodzi zaprasza na spotkanie z Moniką Brągiel, autorką książki Nie przegram, mając plan ucieczki (SPP Oddział w Łodzi, Łódź 2022).  Prowadzenie: Rafał Gawin.

 15. 03. 2023 r., godz. 18.

O książce:

„Brągiel stawia na minimalizm, jednocześnie nie stroniąc od długich zdań i powtórzeń, skutecznych w warstwie znaczeniowej tych jakże świeżych i dynamicznych wierszy. Warto poświęcić im więcej uwagi”.

Mieczysław Koc

Monika Brągiel (1991) jest poetką. Wcześniej wydała dwie książki poetyckie: Kim się nie jest (SLKKB, Łódź 2012) i Wały szkwałowe (CSW BWA, Olkusz 2019). Epizodycznie publikuje wiersze, szkice krytyczne i recenzje na łamach czasopism papierowych i sieciowych. Mieszka w Krakowie.