Spotkanie z Dorotą Koman w Domu Literatury

Dom Literatury w Łodzi zaprasza w dniu 28.01.2016 r. (czw.) godz.19.00 do KAWIARNII LITERACKIEJ na spotkanie autorskie Doroty Koman, promujące wydany w Wydawnictwie Iskry wybór jej wierszy zatytułowany Maszyna do czytania.

Dorota Koman – poetka, animator życia kulturalnego, autorka ośmiu tomików poetyckich. Absolwentka polonistyki UŁ. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich oraz IBBY. Zadebiutowała w 1992 roku w krakowskim wydawnictwie MINIATURA zbiorem miniatur poetyckich Freud by się uśmiał. Następnie OFICYNA BIBLIOFILÓW w Łodzi wydała jej kolejny tomik Chcę być żabą, Wydawnictwo BIBLIOTEKA – Słownik obcych wyrazów, a Fundacja ODGŁOSY opublikowała wybór erotyków We mnie marzec nie mija...; w Wydawnictwie BIBLIOTEKA ukazały się Dorota Koman i Pokaż język; polsko-angielski wybór wierszy – Ten jest siódmy, ostatni tomik to Gdzie jest czas teraźniejszy (wydawnictwo Nowy Świat). W 2013 roku w Soffi ukazał się wybór wierszy Doroty Koman (wydanie dwujęzyczne). Wiersze tłumaczone były też na angielski, węgierski, czeski i ukraiński. Drukowała m.in. w „Dekadzie literackiej” (Kraków), „Odrze” (Wrocław), „Arkuszu” (Poznań),  „Metaforze” (Bydgoszcz),  „Tytule” (Gdańsk), „Liście oceanicznym” (Toronto). Jest laureatką wielu konkursów literackich, m.in. głównej nagrody Łódzkiej Wiosny Literackiej, Ogólnopolskiego Konkursu Poezji Miłosnej „O laur amora”, „Minimum słów – maksimum treści”, „Być kobietą”, łódzkiego Turnieju Poetyckiego „O Puchar Wina”. Otrzymała Nagrodę Miasta Łodzi za działalność zawodową (1997). Jako kompozytorka i wykonawczyni  poezji śpiewanej jest laureatką m.in. Festiwalu w Olsztynie „Śpiewajmy poezję”, „Spotkań z poezją na świecie” oraz nagrody Radia ZET. Od lat poleca książki w radiowej Jedynce, Dwójce i Czwórce (obecnie w audycji „Cztery pory roku”; dawniej w „Suplemencie”, „Przychodzi Koman do Kosiorka” i innych, a także w programach telewizyjnych „Książka dla malucha” w TVP 1 i TVP Polonia, „Pytanie na śniadanie” i „Kawa czy herbata”) oraz na łamach „Nowych Książek”.

O wierszach Doroty Koman:

Kobieta z wierszy Doroty Koman ma wiele twarzy. To poetycka gra z czytelnikiem na wielu płaszczyznach jednocześnie, gdzie bliskość z odbiorcą zapewniają nie tylko prowokujące wątki biograficzne, ale także ironia i autoironia. Zniewala w nich słowem, erotyką i zmysłowością. Oddaje się miłosnej grze i uwodzi intymnymi zaklęciami, nie tracąc przy tym autonomii. Kokietuje kochanka, ale nie daje sobie narzucić stereotypu kobiety uzależnionej. Wiersze epatują erotyką i pożądaniem, ale kobieta uwikłana w te silne uczucia nie jest wcale bezbronna i słaba. To zapisany w wierszach portret kobiety współczesnej.

(Źródło: iskry.com.pl)

DOM LITERATURY

ul. Roosevelta 17
90-056 Łódź
tel. 42 636 68 38
tel./fax 42 636 06 19
e-mail: kontakt@dom-literatury.pl

„Puls Literatury” z nominacją

Tegoroczny Festiwal „Puls Literatury” został nominowany do III edycji łódzkiego plebiscytu „Armatka Kultury”, inicjatywy która w swoich założeniach ma promować łódzkich artystów, ich projekty oraz warte odnotowania przedsięwzięcia. „Armatka Kultury” została pomyślana jako alternatywa dla nagrody „Energia Kultury” - plebiscytu „Gazety Wyborczej” i TV „Toya”. Wymyślił ją Piotr Grobliński na widok „kołyski Newtona”, którą honoruje się laureata „Energii” – rzędu stalowych kulek, które wykonują wahania we wspólnej płaszczyźnie. Piotr jakoby oświadczył wówczas, że gdyby tak wspomnianymi kulkami naładować jakąś armatę i z niej wystrzelić, być może wreszcie coś ciekawego dla łódzkiej kultury z tej salwy mogłoby wyniknąć…

Fundatorem nagrody jest Łódzki Dom Kultury, zaś kapitułę, która przyznaje nominacje stworzyli dziennikarze kilku łódzkich redakcji. Jedną z nominacji „na najbardziej wystrzałowe wydarzenie w łódzkiej kulturze” w roku 2015 otrzymał Festiwal „Puls Literatury” (obok 11 innych wydarzeń kulturalnych). Towarzyszy jej następujące uzasadnienie: „Program tej edycji w pełni zrealizował ideę festiwalu – chwytać puls literatury w całej jej różnorodności: najnowsze książki poetyckie i prozatorskie, tłumy oczekujące na spotkania z autorami i godzinami rozdawane autografy, najczęściej komentowani pisarze obok najmodniejszych i niezły zestaw (łódzkich) prowadzących spotkania. Do  tego ogólnopolskiego konkursy, przedstawienia, koncerty i werdykt III. Nagrody im. Tuwima, który ma szansę wywołać ferment i poważną dyskusję o literaturze”.

Warto przypomnieć program „Pulsu”, który zdobył uznanie kapituły nagrody (tutaj) oraz listę gości tworzących jego klimat (tutaj), jak i wspomnieć o tym, że obok „Pulsu Literatury” nominację, tym razem do nagrody „Energia Kultury”, otrzymało wznowienie tomu „Maszyna do pisania” Zdzisława Jaskuły (wydanego pierwotnie w 1984 roku) – pomysłodawcy i współtwórcy wyróżnionego Festiwalu.  

Na poszczególne nominacje w plebiscycie „Armatka Kultury” głosować można do 2 lutego:

· poprzez dodanie komentarza pod artykułem na: 

http://e-kalejdoskop.pl/armatka-kultury-nominacje.aspx

· na kartkach pocztowych nadsyłanych na adres: ŁDK, ul. Traugutta 18, 

90-113 Łódź z dopiskiem „Armatka Kultury”.

Gala wręczenia nagrody odbędzie się 11 lutego 2016 roku o godz. 18.00 w ŁDK.

Spotkanie z Ewą Olejarz w IM

Instytut Mikołowski zaprasza na spotkanie autorskie Ewy Olejarz związane z promocją tomów wierszy: Milczenie placu zabaw (Biblioteka Toposu, 2015) i Pfu! (Fundacja Duży Format, 2015). Prowadzenie: Sabina Waszut.

29. 01. 2016, godz. 18.00

EWA OLEJARZ  (1974) - Finalistka wielu ogólnopolskich konkursów poetyckich, m.in. III - V OKP o Granitową Strzałę, XVII OKP im. Jacka Bierezina, I, II Otwartego Turnieju Jednego wiersza im. Barbary Dziekańskiej, finalistka VII Międzynarodowego Konkursu Poetyckiego im. Janusza Różewicza oraz laureatkaa III Ogólnopolskiego Konkursu na tomik wierszy „Duży Format”. Laureatka XXII i XXIII Turnieju Jednego Wiersza im. Rafała Wojaczka oraz XI Otwartego Turnieju Jednego Wiersza o Srebrną Monetę K. I. Gałczyńskiego. Finalistka konkursu na najlepsze polskie opowiadanie roku 2014 organizowanego przez Towarzystwo Aktywnej Komunikacji w ramach Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania we Wrocławiu oraz konkursu na opowiadanie - Bliskowschodnie Spotkania Pierwszego Stopnia. Pisze artykuły historyczne, opowiadania i poezję. Publikacje m.in. w Akancie, Arteriach, Cegle, Migotaniach, Nowe Marzy, Okolicy Poetów, Opolskich Konfrontacjach Historycznych, Śląsku, Toposie, Wakacie, Zeszytach Gliwickich. Autorka „Milczenia placu zabaw” (Biblioteka Toposu, 2015) oraz „Pfu” (Fundacja Duży Format, 2015).

„Milczący ból”, takim wyrażeniem można scharakteryzować zbiór poetycki Olejarz. Schemat cierpienia, który wpisuje w swój zbiór poetka, ukazuje sprzeczne stany determinacji człowieka w kierunku jego przezwyciężenia, i ten drugi, przeciwny, przyczajania się do rozpaczy, która w człowieku narasta. Zbiór poetycki Ewy Olejarz to bardzo sugestywne spojrzenie na wymiar ludzkiego cierpienia. Tom Milczenie placu zabaw podzielony został na trzy znaczące części, „Wojna”, która przedstawiona została okiem reportera z dużego dystansu czasowego, Śmierć dzieci” oraz „Song”, piosenkę przypominającą nam o dramatycznych przeżyciach człowieka. Poetka zaznacza w swojej liryce również inny problem. Wiersz „Prasówka syna” to nie tylko próba przedstawienia wizji świata wyłaniającej się z dziecięcej świadomości. To także kreślenie rzeczywistość z perspektywy czyhającej w oddali wielokulturowości, problemów współczesnego świata, przestrzeni wojen („w powietrzu krążą samoloty NATO”), ludzkich oczekiwań i planów, możliwych transformacji ustrojowych na przykład z rosyjskiej perspektywy („Дмитрий Анатольеич Медведев na premiera”), czyli generalizując świat światła („Dalajlama”) i ciemności. Wspomniany „kraj reformacji’ to przestrzeń marniejących wartości, gdzie zamiast ludzi dostrzegamy „ponad tysiąc dwieście siedemdziesiąt ciał”). Świat w liryce Olejarz został nie tylko ucieleśniony. On jest uplastyczniony przez ukryte za tym światem cierpienie. Wojna ciągnie się za człowiekiem przez wiele pokoleń, zaznacza swoje ślady w ludzkiej świadomości poprzez wspomnienie. Bo o powrót do przeszłości w istocie poetce chodzi. Ewa Olejarz porusza także problem udawania, maskowania prawdy, a obok tego autentycznego życia. W wierszu pt. „Z Bogiem” świat ludzki siłuje się z siłą wyższą, z rzeczywistością nadprzyrodzoną, próbując odroczyć wypełnione, zawiesić dane, unieszkodliwić prawdę. Wyścig o życie, który prowadzi człowiek z Bogiem, czasem o życie, które chce unicestwić, trwa od wieków. Nie można zbagatelizować słów: „Krucjaty dziecięce są wtedy/ gdy pierwsze dziecko się urodziło/ a każde następne nie”. Olejarz daje nam propozycję interpretacji ludzkiego uniwersum wpisanego w świat boskiej moralności. Rzeczywistość sacrum została jej zdaniem gdzie zagubiona, pominięta w wielkim panie zdobywania świata przez człowieka. Mamy tego efekt w postaci uśmiercania tego, co powołane zostało do życia, a to wszystko przez całokształt reguł rzekomo porządkujących nasze życie. Podmiot liryczny w utworze zestawia ze sobą życie i śmierć, życie, które powinno nadal trwać, śmierć, która nie powinna się pojawić.(...)

Anna Łozowska-Patynowska

EKSPRESJA LUDZKIEJ (BEZ)GRZESZNOŚCI?

(fragment recenzji, Latarnia Morska, wrzesień, 2015)

Instytut Mikołowski

ul. Jana Pawła II 8/ 5

Mikołów

www.instytutmikolowski.pl

Mała Literacka: Zdzisławowi Jaskule – Poecie

W dniu 28 stycznia 2016 roku o godzinie 19.15 w Teatrze Nowym im. Kazimierza Dejmka w Łodzi (Mała Sala, ul. Zachodnia 93) odbędzie się spotkanie, podczas którego o poetyckiej działalności Zdzisława Jaskuły, m.in. o tomie Maszyna do pisania oraz felietonach Widziane ze Wschodniej opowiadać będą: Lucyna Skompska, Jerzy Jarniewicz i Krzysztof Siwczyk. Spotkanie zostało zaplanowane w ramach „Nowych Jaskulanów” (nazwa nawiązuje do tzw. „zastępczych Juwenaliów”, które Zdzisław Jaskuła organizował w latach 70-tych, kiedy juwenalia zostały zabronione. Była to zabawa, niekiedy bardzo huczna, w czasie której nie mogło zabraknąć poezji. „Jaskulana” przeszły do miejskiej legendy literackiej, a sam Jaskuła ironizował, że dokładniejsze sprawozdania z tych imprez można przeczytać w aktach bezpieki). Pełny program „Nowych Jaskulanów” znajduje się tutaj.

***

Zdzisław Jaskuła – Urodzony 27 grudnia 1951 r. w Łasku, zmarł 14 października 2015 r. w Łodzi. Poeta, autor adaptacji i piosenek teatralnych, reżyser, krytyk literacki, tłumacz, edytor, animator życia kulturalnego, społecznik, w różnych latach wykładowca na wydziale reżyserii i scenariuszopisarstwie w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Mąż Sławy Lisieckiej, tłumaczki literatury niemieckiej. Jako poeta debiutował na łamach miesięcznika „Poezja” w 1969 roku, a książkowo tomem Zbieg okoliczności w 1973 (zaliczany do Nowej Fali). W dobie PRL-u związany z opozycją demokratyczną i środowiskiem KOR-u. Ukończył polonistykę w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie trafił relegowany z Uniwersytetu Łódzkiego za sygnowanie protestu przeciw zmianom w konstytucji PRL. W latach dziewięćdziesiątych dyrektor łódzkich teatrów: Studyjnego i Nowego. Laureat Złotych Masek i Srebrnych Łódek (za spektakle: Varietes – Tuwim, Przedstawienie pożegnalne, Nie-Boska Komedia) oraz Pomorskiej Nagrody Teatralnej (za reżyserię spektaklu Pippi Langstrump). Uprawiał też krytykę, publicystyką kulturalną i felietonistykę na łamach prasy codziennej i czasopism takich jak m.in. „Gazeta Wyborcza”, „Literatura na Świecie”, „Res Publica Nowa”, „Arterie”, „Kalejdoskop”, „Tygiel Kultury”, gdzie jest także redaktorem. Wiceprezes Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Współorganizuje wiele imprez literackich, m.in. Festiwal Puls Literatury. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Srebrnym Medalem Gloria Artis. W 2010 roku wygrał konkurs na dyrektora Teatru Nowego im. Kazimierza Dejmka w Łodzi. Teksty Zdzisława Jaskuły Maszyna do pisania i Widziane ze Wschodniej w 2015 r. wznowiło Wydawnictwo OD DO.

***

Lucyna Skompska – poetka,  krytyk literacki, krytyk sztuki, edytor. Ukończyła filologię polską na UŁ w 1974. W tym samym roku debiutowała arkuszem poetyckim Miłość śmierć totalizator sportowy w „Nowym Wyrazie”. Jest autorką 10zbiorów wierszy, dwu przygodowych książek dla dzieci oraz zbioru felietonów Od róż do liter. Jest autorką kilkudziesięciu recenzji literackich i tekstów krytycznych, a także licznych wstępów do katalogów wystaw artystycznych. Zredagowała i opracowała wiele wydawnictw m.in.: Dialog z pamięcią. Wiersze z Łodzi  w tłum. na niem. Karla Dedeciusa, Nową poezję hebrajską w wyborze Miriam Akavii, Nieszczęsny Cagliostro. Nieznane teksty Juliana Tuwima. Należy do zespołu redakcyjnego miesięcznika „Tygiel Kultury”, w którym od kilkunastu lat publikuje stały felieton Od róż do liter. Jest autorką scenariuszy i realizatorką stałych wystaw w Muzeum Miasta Łodzi,  poświęconych Julianowi Tuwimowi,  Karlowi Dedeciusowi i Jerzemu Kosińskiemu. 

***

Krzysztof Siwczyk – ur.1977 r. Poeta, recenzent literacki, okazjonalnie aktor. Autor tomów wierszy: Dzikie dzieci (Świadectwo, Bydgoszcz 1995), Emil i my (Czarne, Gładyszów 1999), Wiersze dla palących (Instytut Mikołowski, Mikołów 2001), Dane dni (Port Legnica, Legnica 2001), Zdania z treścią (Biuro Literackie Port Legnica, Legnica 2003), W państwie środka (Biuro Literackie, Wrocław 2005), List otwarty (1995-2005) ( Biuro Literackie, Wrocław 2006, wiersze zebrane), Centrum likwidacji szkód (Biuro Literackie, Wrocław 2008), Koncentrat (WBPiCAK, Poznań 2010), Gdzie indziej jest teraz (WBPiCAK, Poznań 2011r., wybór wierszy), Gody (WBPiCAK, Poznań 2012), Dokąd bądź (Wydawnictwo a5, Kraków 2014) oraz  książek krytyczno-literackich: Ulotne obiekty ataku ( Instytut Mikołowski, Mikołów, 2010), Kinkiety w piekle (Instytut Mikołowski, Mikołów 2012).

(Źródło: nowy.pl)

Tadeusz Kijonka w Instytucie Mikołowskim

Instytut Mikołowski  zaprasza na spotkanie autorskie z Tadeuszem Kijonką, związane z promocją jego najnowszej książki poetyckiej Słowo w słowo (wyd. IM, 2015). Prowadzenie:

Krzysztof Siwczyk i Maciej Melecki.

15. 01. 2016,

godz. 18.00

O książce:

Najnowszy tom wierszy Tadeusza Kijonki Słowo w słowo posiada nieczęsto spotykaną werwę ujawnianą w narracyjnym i semantycznym szyku poszczególnych odsłon dobywanych treści. Nierzadko dramatyczny ton wierszy - oscylujących wokół tematyki przemijalności i bezpowrotności – wynikający z narastającego poczucia utraty, przeplata się z afirmatywnym ujęciem zjawiskowości i ulotności życia, co podkreślone jest kunsztowną, stabilną frazą, zapośredniczoną w głębokim, niemal stoickim oglądzie świata. Minione i teraźniejsze stanowią częstokroć oś współrzędnych dla bezpośrednich wynurzeń i poruszeń. A jedynym źródłem, skąd można jeszcze czerpać energię konieczną dla niezłudnego i nieskażonego odbioru – zdaje się przekonywać Kijonka – jest rytm swojej opowieści złożonej z odprysków, fragmentów czy większych części odczuć, ale także wyobrażeń i konkretnych przeżyć stanowiących podłoże dla przeczucia tego, co stanie się, kiedy zabraknie mnie dla świata i, zarazem, kiedy tego świata ubędzie we mnie. Jako było na początku, dalej jest tylko wciąż bliżej końca - a to, co jest między tym, stanowi o wielkich różnorodnościach, w jakich mieści się ten jedyny: swój własny, wielostronnie doświadczany zaświat.

Maciej Melecki

Tadeusz Kijonka - Urodzony w 1936 r. w Radlinie. Literat i dziennikarz, wydawca, działacz społeczny ze szczególnym uwzględnieniem kultury, ale przede wszystkim – poeta. Jako student IV roku polonistyki na UJ wydał pierwszy zbiór poezji pt. „Witraże”. Za następny „Rzeźba w czarnym drzewie” uzyskał po raz pierwszy przyznaną nagrodę im. Andrzeja Bursy. Kolejny „Kamień i dzwony” został wyróżniony nagrodą im Stanisława Piętaka i miesięcznika „Poezja”, za poetycką książkę roku. Ostatnio wydał obszerny wybór poezji „Czas, miejsca i słowa” oraz „44 sonety brynowskie” nominowane do finału Poetyckiej Nagrody Orfeusza za najlepszy tom wierszy 2014 r.

Twórczość Tadeusza Kijonki obejmuje także rozległy dorobek publicystyczny o tematyce śląskiej oraz utwory napisane dla sceny muzycznej, w tym operę „Wit Stwosz” i musical „Zaczarowany bal”. Członek redakcji kilku czasopism, w tym katowickich „Poglądów” i „Literatury” w Warszawie. W latach 1992-2012 był prezesem powołanego z jego inicjatywy Górnośląskiego Towarzystwa Literackiego w Katowicach, zaś w roku 1995 utworzył miesięcznik społeczno-kulturalny „Śląsk”, którego został długoletnim redaktorem naczelnym.

Laureat licznych odznaczeń i nagród, w tym m. in. Nagrody im. Karola Miarki, im. Wojciecha Korfantego, medalu Zygmunta Glogera i Nagrody „Śląski Szmaragd”. Jest także laureatem Śląskiej Nagrody Kulturalnej Kraju Dolnej Saksonii, Medalu Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” oraz Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski. Był posłem na sejm dwu kadencji, w plebiscycie „Gazety Wyborczej” znalazł się w gronie 100 najwybitniejszych Ślązaków XX wieku. W roku 2014 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Bogdana Zdrojewskiego w uznaniu „nieocenionych zasług dla kultury polskiej”. Mieszka w Katowicach.

 Autor książek poetyckich:

WITRAŻE

RZEŹBA W CZARNYM DRZEWIE

SIÓDMA PÓŁNOC (poemat)

KAMIEŃ I DZWONY

POD AKROPOLEM (poemat)

ŚNIEG ZA ŚNIEGIEM

KIJONKA (wybór wierszy – Biblioteka poetów)

SIOSTRY (poemat)

CZAS ZAMARŁY

ECHA

Z MOJEGO BRZEGU

LABIRYNTY (pięć poematów polskich):

TY, GODZINA „W”, ATLAS LOSÓW, WIZYTA, QUARTIER LATIN

CZAS, MIEJSCA I SŁOWA

44 SONETY BRYNOWSKIE ( z obrazami Jerzego Dudy Gracza)

SŁOWO W SŁOWO

Wiersz z tomu:

BEZ ODPOWIEDZI

Czarny skorpion jak strzęp chmury

wpija się w pełnię księżyca.

W tle fosforycznej tarczy

widać rozwarte kleszcze

i ruchomy odwłok

z uniesionym kolcem jadowym.

Chwila i księżyc zgaśnie

To będzie noc zatruta.

Lecz nie wołaj o pomoc

po utracie głosu,

może do świtu minie

porażenie mięśni krtani.

A jeśli nie, jeśli nie –

lecz na to nie ma teraz odpowiedzi.

I nie tylko na to.

Instytut Mikołowski

ul. Jana Pawła II 8/ 5

Mikołów

www.instytutmikolowski.pl

W nowym numerze „Migotań”

Na łamach nowego numeru 3 (48) 2015 gazety literackiej „Migotania” zainteresowani mogą zapoznać się z dwoma moimi tekstami: felietonem zatytułowanym „Czy ten świat da się przepłynąć tylko w ł(w)ódce?” na stronie 2 oraz recenzją pod tytułem „Rok Konia Trojańskiego” (str. 53) z tomu wierszy Kariny Stempel „Rok drewnianego konia”, wydanego nakładem Wydawnictwa Amaltea (Wrocław 2015). Poniżej wyimki ze wspomnianych publikacji. Całość do przeczytania w anonsowanym numerze „Migotań” (który polecam zwłaszcza w wydaniu papierowym).

„(…) Nasze codzienne życie nie jest bynajmniej uduchowione. Zupełnie tak, jakby rytuały i tradycje polskiego wesela przeniesiono nie tylko na wszystkie kanały radiowo-telewizyjne i estradę, ale na cały obszar domeny publicznej. Obcujemy ze zwykłym chamstwem, to ono kryje się za prymitywną rozrywką. Z niekończącym się festiwalem kabaretów o repertuarze bazującym głównie na zerojedynkowym wyśmiewaniu naszych najgorszych narodowych cech. Przez dwadzieścia cztery godziny na dobę serwuje się nam kulturę uliczną, podpartą pustym rechotem i literaturą z garkuchni. Tworzy kulturowy humbuk, o którym śpiewał profetycznie Kazik (Głowy pustoszy komuna mentalna). W głównym (a raczej – w „gównym”) paśmie kreuje się wzorzec: kolorowy tabloid dla mas, pseudo-kulturową paszę, sprokurowaną podług preferencji estetycznych wyjałowionego robola, który haruje na życie w rozmaitych dziwnych miejscach, przy czym żadne z nich nie zapewnia jego rodzinie godziwego utrzymania. Zatem przestaje walczyć o siebie, popada w popołudniowo-wieczorny somnambulizm, zalegając na kanapie lub w fotelu, aby przy pomocy pilota bezmyślnie dawkować papkę, która dzień po dniu przeżera mu żołądek i mózg (…)”.

„(…) Poezja somatyczna? Mniej więcej na tyle, na ile jest jej w każdym wierszu napisanym przez żywą istotę. Zbiór Rok Drewnianego Konia to nie tylko ciało, ale także i język, który poetkę „zdradza co najwyżej w kiepskiej metaforze”, lecz prawie wcale się to nie zdarza. Kłębi się w nim wszystko to, z czego składa się życie: nadzieja, szczęście, oczekiwanie, tęsknota, porzucenie, strach, samotność, zwątpienie, obawa – mieści się poetycki topos: miłość, która nie potrafi rozwinąć się do końca, sama siebie nie rozumie, błądzi. Jeżeli nawet kiedyś się skończy, to jednocześnie „uskrzydla bardziej niż życie”. To ostatnie mieni się w tomie w wyrazistym szczególe, w chwili zatrzymanej w biegu, od razu poddanej głębokiej wiwisekcji we własnym świecie wewnętrznym (w „konstelacji czajnika z gwizdkiem”)…”.