 |
Do
„Hostelu” dotarła przesyłka z książką, zawierającą prozę poetycką (poetycką przypowieść?) Arkadiusza
„Kremola” Kremzy, zatytułowaną Człowiek
O. Opowieść Kremzy o „niepotrzebnym człowieku” jest tekstem najprawdziwszym, zmetaforyzowanym „życio-pisaniem” i doświadczaniem cielesnym. Z tego też względu, zawsze gdy tylko mam okazję pielgrzymować do Mikołowa, rozglądam się na jego
ulicach za Kremzą. Doskonale pamiętam, jak zimą 2012 roku poznaliśmy się w
jakimś pubie (chyba w „Dziurze”?), a on powiedział mi wtedy, że „robi
w hucie”. Od razu mi zaimponował, i trwa to do dzisiaj. Mógłbym w tym miejscu przytoczyć kilka wspólnych mikołowskich przygód, zaznaczając że to co dla mnie jest „perypetiami”, dla Arkadiusza Kremzy jest codziennością („poezją słabą, wódką mocną, poezją dobrą,
piwem mdłym” – to jego własne słowa). Moje będą takie: czytając
Człowieka O., aż chce się krzyknąć z uznaniem:
„O, k….!”. I człowiek artykułuje wspomniany wykrzyknik (jak durnowaty obywatel robiący świąteczne
zakupy w czasach pandemii) z maseczką na twarzy, w kolejce przed
drzwiami marketu...
|
 |
Ile razy groził mi powrót z
moich wypraw na „ruinowisko”, bez choćby jednej nitki ze złotego runa? Taki
odwrót nie jest ani przyjemny, ani łatwy biorąc pod uwagę, że w dzień wolny od
pracy wstawałem o czwartej rano, zimą w temperaturze minusowej, jesienią z ulewnym deszczem
albo porywistym wiatrem. Wytwarzał się u mnie podówczas patologiczny mechanizm,
który polegał na tym żeby „wygrzebać” cokolwiek. W odległych czasach (10-12 lat wstecz), kiedy
podobne wyprawy usprawiedliwiałem ideą odzysku, takich błędów nie popełniałem.
Z prostej przyczyny, którą był urodzaj. Nikt nie kupował winylowych płyt, książki
i kompakty rzadko. Kilka lat temu pojawili się zawodowi handlarze, ludzie,
którzy żyją z tego, że kupują taniej a sprzedają drożej. Dla nich to zwykły towar. Mają
gdzieś ideę „ruinowiska”, liczy się „piniądz”. Nie lubię obserwować ich zabiegów i podchodów, które mają sprawić,
że na danym bazarku to oni będą mieli wyłączność. W znamienitej większości to zwyczajne „fiuty”. I
wiecie co? Wiele razy chciałem ostatecznie porzucić moje „ruinowiska”, ale powstrzymywał mnie
znajomy doktor, także stały ich bywalec i meloman, który często powtarzał: „Panie, wszystko się kiedyś kończy. Nie
kupimy dzisiaj, to może już wcale”. I wykrakał. W czasach pandemii bazarki,
giełdy i targowiska się pozamykały. Od kilku tygodni nie towarzyszą mi radosne chwile w rodzaju tych, kiedy zaśliniony handlarz ściskał w łapach Nazareth, a nie
poznawał się na analogu grupy Can.
· Na fotografii autor na kwarantannie (póki co nie epidemiologicznej).
|
 |
Do „Hostelu”
dotarła przesyłka ze zbiorem wierszy wybranych (z lat 1995-2020) Macieja
Meleckiego Trasa progu. „Wierszy
koniecznych”, jak widnieje w odautorskiej dedykacji, składających się na skończony
monolit jakim jest projekt poetycki autora Bezgruntu.
O Inwersjach, jednym z wcześniejszych
tomów mikołowskiego poety w recenzji opublikowanej w „Migotaniach” napisałem tak: „(…) zauważyć można w poezji
Macieja Meleckiego stale pogłębiający się rys egzystencjalny, któremu poeta
wydaje się z wiekiem coraz bardziej ulegać. Uwidacznia się to poprzez zmianę
środka ciężkości tej niebywale oryginalnej dykcji, jakby na przestrzeni lat
poeta przekierowywał własną uwagę od kompulsywnej konieczności rejestrowania
każdego niemal przejawu codzienności na rzecz języka kreacyjnego, służącego
odkrywaniu głęboko ukrytych, ale nie mniej istotnych <<wymiarów>>,
takich jak schematyczność i symultaniczność, które z wolna i po cichu, acz
ewidentnie wpływają na jakość naszej egzystencji”. Po lekturze Bezgruntu i rozpoczętej lekturze Trasy progu to rozpoznanie można
poszerzyć o pojęcie „dryfu” towarzyszącego naszemu istnieniu, dryfu na skały („oczywista oczywistość”) przez
„pętle zwidzeń”, „puste schadzki mroku i pyłu”, „widma rzeczy”, „układy znoszeń”,
„śrut dali”, „karciane schrony”, itd., itp., także w odniesieniu do
czytelniczej przygody na tej „progowej” i „podprogowej trasie” donikąd z
nigdzie. Choćby tylko z tego powodu poczuć się jak
ów homo habilis z filmu Kubricka
rzucający w górę kość, która opadając zamienia się w statek kosmiczny. A
wierszy Meleckiego, podobnie jak małpolud (wersja w czarnych okularach) wspomniany
gnat, skutecznie dla siebie „używać”...
|
 |
Szanowni Państwo,
informujemy, że przyjmujemy wiersze na XXVIII OKP im. Rafała Wojaczka w terminie niezmienionym (do 1.05.2020),
natomiast, ze względu na wiadomy czas pandemii, przeniesieniu ulega termin ogłoszenia wyników Konkursu.
Ogłoszenie werdyktu Jury w siedzibie Instytutu Mikołowskiego nastąpi w okresie, kiedy będzie już możliwe organizowanie spotkań w instytucjach kultury.
O dokładnej dacie poinformujemy w odpowiednim czasie.
Instytut Mikołowski
|
 |
„Obyś żył w ciekawych
czasach” – to starożytne, chińskie przysłowie (nie wiadomo do końca, czy
rzeczywiście starożytne i chińskie; wersja alternatywna podaje, że po raz
pierwszy słów tych użył w roku 1898 w swoim przemówieniu brytyjski
polityk Joseph Chamberlain) nie jest błogosławieństwem, ale przekleństwem. Coś jest
na rzeczy, ponieważ ten sam Chamberlain przypadkowo był twórcą Londyńskiej
Szkoły Chorób Tropikalnych, której zadaniem było zapobieganie przenoszeniu się
wirusów pochodzących z brytyjskich kolonii. Jako poeta, o którym nawet jego
własny wydawca mówi, że „tworzy wiersze pandemiczne”, chciałbym się do tego
odnieść. Ponieważ ambicją ich twórcy było, aby zostały odebrane jako
„wszechświatowe”, a przede wszystkim jako „ogólnoludzkie”,
pozornie wszystko się zgadza. Oprócz kasy (jak zwykle). Zwłaszcza, że
w wymiarze podstawowym autor stosuje wobec własnych wierszy przydomek
„paniczne”, a więc: „obsesjonalne”, „obsesyjne”, „paranoiczne”, a nawet
„patologiczne”. Jakimi słowami i jakim innym językiem można opisać to, co
wyprawiamy na Ziemi jako tzw. „ludzkość”? Hę? |
 |
„Sąd nad sztuką”, 11 września
2008 roku, impreza wielu „sztuk” (również w znaczeniu pejoratywnym) w
opustoszałym w podówczas budynku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim
(po rewitalizacji znajdują się tam siedziby Miejskiego Centrum Kultury i Oddziału
Miejskiej Biblioteki Publicznej). Przykleiliśmy wtedy wraz z K. K. nasze
wiersze do ściany, kilka zdjęć i gadżetów około poetyckich i tak oto
odprawiliśmy „sztukę”. Namówiłem (mea culpa!) P. O. na stworzenie para-manifestu „mŁodzi Literackiej” (sekcji tomaszowskiej – sic!), który później znalazł się
w materiałach promujących skądinąd udaną imprezę. Nie muszę dodawać, że „mŁódź
Literacka” nigdy nie wyrosła ponad własny szyld, i że nigdy poetów z Łodzi i
okolic nie łączyło zjawisko (wyjątek to jeden z „lokalsów”, który bardzo mocno w nie uwierzył) tzw. „dykcji łódzkiej”. Owszem, ten termin był czasem wykorzystywany przez złośliwych chłopców z innych miast do nawrzucania tego i owego/temu i owemu w rozmaitych dysertacjach krytycznoliterackich...
|
