Wątpię

Na starość robię się marudny. W ostatnich dniach moją homeostazę zakłócił fragment wywiadu z Tomaszem Różyckim w najnowszym numerze „Nowych Książek” (3/2012), który brzmi następująco: „W depresyjnym miejscu pisać bardzo depresyjną literaturę, cóż za odwaga i jaka oryginalność, prawda? A może poszukać czegoś innego, zupełnie inaczej na to spojrzeć? Literatura, jak się dowiedziałem, może także dawać nadzieję, albo przynajmniej pocieszenie, moment oddechu, zapomnienia w chwilach szczególnie trudnych. Nie musi dokładać ciężaru do tego, co przeżywamy. Nie może być tylko skargą, musi być miejsce na dystans, ponieważ literatura złożona z samej skargi jest kłamstwem i w końcu zmienia się w pozę”. Jedno się zgadza, nie żyjemy w kraju powszechnej szczęśliwości, gospodarczego cudu i idei społecznej sprawiedliwości promowanej przez rząd z całych swoich ministerialnych sił. Zatem, czy wszelkie wynikające z tego niegodności życia codziennego i duchowego powinniśmy pokrywać sztuczną euforią, jakimś rodzajem antydespirantu na skórze rozkładającego się organizmu (wartości, ekonomii, demokracji, państwa, autorytetów)? Poezja jako prozac? Poezja jak sienkiewiczowska trylogia? Może trzeba dokładnie na odwrót; przestać szukać pocieszenia w rozłożonych szeroko (i bezradnie) ramionach pozytywnego oraz życzeniowego (mitologizowanego) myślenia i skupić się na cierpliwym dokładaniu kolejnego ciężarka do masy krytycznej, zawieszonej pod sufitem apartamentu zbudowanego z partyjnych programów, tabloidów i telewizyjnej ramówki? „Po co nosić maskę, gdy nie ma się już twarzy”, warto spytać za Cioranem, mając przed oczami zastygłe w dobrotliwym uśmiechu twarze, odmieniające „dobro Polski” w ławach, w bufetach i w gabinetach przez wszystkie możliwe przypadki. W zanadrzu zaś jeszcze jedno pytanie, którym zastąpi się skargę uznawaną w tym perfekcyjnym i radosnym świecie za objaw słabości: skoro może być tak dobrze, dlaczego jest tak źle?