Premiera - książka Agnieszki Tarnowskiej w DL

Nakładem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi i Domu Literatury w Łodzi ukazała się książka Agnieszki Tarnowskiej Strącasz mnie w ciało. Pozycja ukazała się jako 71 tom serii "Szumy, zlepy, ciągi".

Z Archiwum P. (52)

Tym razem z innego, mniej subiektywnego punktu widzenia w relacji Magdaleny Bąk: „Ostatniego dnia warsztatów odbyło się spotkanie autorskie dwóch innych artystów: Piotra Gajdy i Jerzego Hajdugi. Spotkanie poprowadził krakowski poeta, Grzegorz Wołoszyn. Na uwagę zasługuje miejsce wydarzenia: odbyło się w bysławskiej oranżerii Sióstr Miłosierdzia Bożego, u stóp kościoła i klasztoru, w otoczeniu bujnego ogrodu. Był to bardzo ziemski i przewrotny hortus conclusus, gdzie o poezji rozmawiano w sposób naturalny i niewymuszony. Kolejny raz doszło do spotkania dwu odmiennych poetyk, dwóch różnych poetów, którzy, pomimo różnic, potrafili prowadzić poetycki dialog”. Byslawek, zjazd Poetów po Godzinach, czerwiec 2012 roku. Spotkanie autorskie na zaproszenie organizatorów imprezy. Podroż własnym autem 340 km w jedną stronę, powrót jeszcze tego samego dnia, w nocy.

Wieści z A(frontu) – cz. 3

W nowym numerze kwartalnika literacko-artystycznego „Afront” Nr 1-2 (18-19) w rubryce pt. „Trucia Trutnia czyli recenzje poetyckie Maksymiliana Trutnia” ukazała się mini recenzja „O włos”, książki z wierszami, którą wydałem w 2022 roku. Poniżej jej treść. Zainteresowanych zapraszam do lektury.

„Różewicz miał rację, gdy twierdził, że nigdy nie mamy do czynienia z całością, bo jest tylko fragment i to w nienarzucającym się w oczy szarym kolorze. Ma też rację Piotr Gajda, gdy udowadnia, że zawsze jesteśmy o włos – od tragedii, od szczęścia, od uzmysłowienia sobie, że nie ma sensu się tak napinać, bo to niczego nie zmieni – włos pozostanie, jak głos wołającego na puszczy. Trzydzieści dwa wiersze, które niczego nie robią na siłę, nie roszczą sobie praw – a jednak pozostają w nas jak haczyk w mięsistej wardze ryby, która zerwała żyłkę. Może to jest poezja dla 50+, ale niekoniecznie adresat jest tą osobą, do której powinna trafić przesyłka. Tak sobie myślę, że młodzi poeci, którym się jeszcze wąs nie sypnął, ale którzy już dawno zjedli wszystkie rozumy, mogliby się nauczyć z tych wierszy pięknej powściągliwości. Do tego chyba trzeba mieć dużo lat i doświadczenia podpowiadającego, że czasem lepiej wyrzucić, niż trzymać w nieskończoność, tym bardziej, że nie ma czegoś takiego jak nieskończoność – poza może Wszechświatem i głupotą ludzką, cała reszta jest skończona, zaksięgowana i odłożona ad acta. My też jesteśmy skończeni, poeta Gajda – ma się rozumieć również – ale w jego wydaniu to piękny koniec, jak ten z katastrofy instalacji wyciągowej w Greku Zorbie. Aż chce się zatańczyć – najchętniej na własnym grobie. Rządy przejdą przez kryzys suchą stopą – pisze z przekonaniem Gajda, i w tym ma doświadczenie, w wieszczeniu i obwieszczaniu, bo przeszedł już wszystko: stan wojenny, powojenny, inny stan skupienia, kryzys wieku średniego i kryzys zaufania do siebie, i wyszedł z tego galimatiasu nieszczęść i potknięć wzmocniony, z pewną ręką, która go nie zawodzi. Gdybym potrafił jeszcze zazdrościć, to bym mu tej predylekcji do eleganckiego pesymizmu zazdrościł – tak, ten facet wie, o co w tym wszystkim chodzi: kupujemy i dajemy się kupić. A życie? No cóż, życie – zbiór notatek spisanych na męczących zakupach niech się toczy sobie a muzom”.

Wieści z A(frontu) – cz. 2

W nowym numerze kwartalnika literacko-artystycznego „Afront” Nr 1-2 (18-19) w felietonie zatytułowanym „Porzucanie poezji” mimowolnie (proces wydawniczy kwartalnika trwał dosyć długo) wstrzelam się w sezon nagród poetyckich, który akurat jest w toku. Jest więc o tzw. nagrodyzmie, ale i o jego systemowym wpływie na indywidualne postawy twórcze poetek i poetów. Poniżej fragment tekstu, którego całość zainteresowani przeczytają w najnowszym numerze „Afrontu”. Polecam się.

„(…) Najmniej elegancko porzucają poezję poeci owładnięci chęcią posiadania rozmaitych splendorów, w tym nominacji do najważniejszych nagród poetyckich w Polsce. Większość z nich kończy potem jako zgorzkniali rzemieślnicy na tyle warsztatowo sprawni, żeby zdobyć kolejną statuetkę w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim <<O Poetyckiego Pierwiosnka>> (prezentują ją potem na Facebooku w charakterze substytutu potwierdzającego liryczne kompetencje). Naiwni, dysponujący zapasem nienaruszonej nadziei, nie zdają sobie sprawy, że proces wyłaniania laureatów nagród przypomina losowanie do Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej. Oto mamy cztery koszyki. W pierwszym znajdują się poeci znani w środowisku z tego, że są znani. Nieomal klasycy, gdyby tylko nie byli nadal żywi. Tacy, którzy czego by nie stworzyli (niech to będzie nawet lista zakupów), i tak znajdą się w tym pierwszym koszyku. W drugim umieszcza się tych, którym w zasadzie też się należy. Owszem, tu i ówdzie otrzymywali wcześniej nominacje, może nawet byli nagradzani, ale to było dawno temu. I teraz czas na kolejną turę uznania. W trzecim ulokowani zostali młodzi aspirujący, w danym roku głośni, obudowani rozgłosem własnym bądź tym czynionym przez klakierów (ze środowiskowego getta). W czwartym, największym, anonimowa reszta, ale tak głęboko już się nie zagląda. Poeci z czwartego koszyka swoje pożegnanie z poezją ze źle maskowaną goryczą ogłaszają w mediach społecznościowych, gdy w końcu coś do nich dotrze (…)”.

„Małpa apokalipsa” - nowa książka ukaże się nakładem Fundacji Kultury „Afront”

Już wkrótce nakładem Fundacji Kultury AFRONT ukaże się nowa książka poetycka Piotra Gajdy! Śledźcie nasz profil, wypatrujcie, żebyście nie przegapili tego wydarzenia literackiego! – zapowiada w mediach społecznościowych Wydawca.

Nagrodzone wiersze laureatów XXXII OKP im. Rafała Wojaczka

PAWEŁ PODLIPNIAK

- - - - - - - - - - - - - -

Amen, niech będzie amen i szybkie wyprzedaże

jesteśmy już tylko strachem na brzegach cyfrowej rzeki

dzieckiem niebacznie zadławionym kulką winogrona

płonącym domem niesionym przez powietrzną trąbę

i nic dosłownie nic nam z tego nie wynika

poza tym że wszystko coraz bardziej przypomina

spot reklamowy cudacznie spierdolonej apokalipsy

opatrzony anonsem ogłoszenie skutecznie społeczne

a gdyby wstawić tutaj a i wtedy askutecznie społeczne

skutecznie aspołeczne byłoby nową mantrą paciorkiem różańca

pyskiem klawego bożka który się zwiduje

mentalnym zjebom rankiem na pochyłym drzewie

bez żadnej kozy kozery śladu wątpliwości

pomiędzy ryneczkiem ślidla szybką wyprzedażą

rzeczy duchowo zbędnych z naciskiem na amen

i nagle zdarza tam się big bang gangbang – nagłe zmartwychwstanie

- - - - - - - - - -

Bakhmut see-saw

i jeśli tylko jutro porządnie się zlepi,

przez szumy szepty ciągi rozlane jak kefir,

nowy porządek świata, po nim zbędna gnoza

pełznąca nieskutecznie przez błoto i ostrzał

pod bystrym okiem dronów do czarnego morza,

ku rdzawym kupom złomu, na przekór taktyce,

miastom podziurawionym w huczny wielki tydzień,

w których zostali ludzie, zbyt martwi by umrzeć,

z nadzieją pochowaną w kartonowej trumnie.

i jeśli takie życie jest tylko złudzeniem,

miśnieńską porcelaną sypaną pod czołgi,

albo bolesnym żartem, przy którym drgnie serce

w pospiesznej przeprowadzce w rejony spokojne,

to wtedy zwykłe słowa: cokolwiek, na zawsze

nie niosą już żadnego z najwierniejszych znaczeń.

- - - - - - - - - - - -

Leon Kowalsky

Wake up! Time to die!

Leon Kowalsky, Blade Runner (1982)

wasz bóg już się nie deklinuje,

on się nie odmienia nawet przez wszelkie przypadki

– gdziekolwiek jest ogień, powietrze i wojna,

zastyga nieludzko, bezradnie na grzbiecie

śliskiej góry (i nie jest to tabor).

przewróciliście go na plecy, jak martwą dziewicę,

więc teraz bezradnie przebiera nóżkami,

wpatrzony w ciemniejące powłoki niebieskie,

a każda przypomina złachany aksamit,

gdzieś w ramionach mgławicy oriona.

ten żółw nieodmienny, bez matki sławienej,

jest głuchy na wasze skargi, a daremny wołacz

tylko zakłóca koniec łóżkowej modlitwy

daremnym, cienkim wzwodem wykrzyknika

i nawet jeśli „o” pęcznieje, to nie jest to manna.

czy ktoś go uratuje, postawi na nogi, by mógł

popełznąć dalej w krainę bezsensu?

pozwólcie dzieciom strzelić w głowę żółwia

– niech nie przychodzi nic już do nikogo,

nawet w największą z przenajświętszych niedziel.

PAULINA JANSSEN

- - - - - - - - - - - - -

OD UCKERMARK DO RAVENSBRÜCK

zewidencjonowane strachy kolejno odlicz

zatarty ślad, ale jakby bujniej rośnie ziele

wyliniały kundel liże cienie siemens

kapitał akcyjny wzrasta do 400 milionów reichsmarek

drobne złodziejki głodne kurewki na łyso czarny trójkąt

gospodynie domowe pod obrusem rośnie zaczyn na

podziemie

przestraszone chłopki służące z warszawy

nasze babcie

właśnie rodzą nam

ruchy oporu ciała oporu sienniki na sukienki

ile mogłyście mieć lat, dziewczęta?

– połamałyśmy zęby

na numerach z kości –

- - - - - - - - - - - -

DZIEWCZYNKI NA LEWO

przykucam nad kałużą

wyciągam z siebie odmęty

szpule żyłki wyszarpuję haczykiem

skrzepy dzieci zszarzałe płatki nasienia

medal za berlin zmarzniętą sukienkę numer 75736

gniazdo gniewoszy plamiste żniwo

skrzy się mech – kora nawołuje drzewa od

północy

wcieram zapach wlizuję język w ruń

palce w zawiasy mrowiska

dostrzegam szerzej

tarcza macicy

wypolerowana śliska

jak rodzinne srebra

zawsze

popiołem

- - - - - - - - - - - -

DZIADEK NA PLAŻY

najpierw musisz przedrzeć się przez darń

sploty wyczerpanych korzeni

pokonać

wydmy

widma

usypane z ciał

pieprzyki, siniaki, piegi

stężałe w odłamkach bursztynu

które dekady później będziemy wkładać w dłonie naszych osiwiałych dzieci

wtedy zobaczysz morze

woda będzie czerwona tylko przy stopach

zabarwi prześwity meduzy, bezbronne, bezbrzeżne

dalej

toń

przesinienie

zrobisz wdech

ALEKSANDRA PLEWKA

- - - - - - - - - - - - - - - -

Bezradność, czyli wiersz

tupanie czarnych butów

rozgniatam piętami kasztany

szkoda że strach nie chce tak pękać

zamknąłeś drzwi zasłoniłeś kapą

dalej nie wiem czy tylko szczęście

czy tym razem też śmierć

podgrzałeś na łyżeczce

ona jest z nas najspokojniejsza

płynie po prostu żyłami

- - - - - - - - - - - -

Z życia kobiet jadalnych

Toczymy w wózkach linoskoczków i urzędników państwowych

Wiotkie baleriny i grube kasjerki usypiają nam przy piersi

Redukujemy się codziennie do ciepła, zapachu i smaku

Wyznaczamy bezwzględne kryteria miłości

Jeśli mnie kochasz bujaj wózek

Okrągleją nam biodra, szlachetnieją twarze

Upodabniamy się do fok, do kotek, do swoich matek

- - - - - - - - - - - -

Wiersz pisany z domu pod lasem

las za domem przypominał ocean

ścieżki wciągały niczym wiry, nie potrafiłyśmy znaleźć drogi z powrotem

nietoperze oblepiły ściany. przycupnęły za plecami okiennic

powiedziałeś, że przyjdziesz i pozamykasz je wszystkie w dłoni

nie przyszedłeś. nakryłam małą kocem jak skrzydłem

wiem, że ona też się ciebie kiedyś nie doczeka

Mariusz Grzebalski w IM

17.05.2024, GODZ. 18:00 – SPOTKANIE Z MARIUSZEM GRZEBALSKIM ZWIĄZANE Z PROMOCJĄ TOMU WIERSZY „TYLKO KANAREK WIDZIAŁ” (WYD. WARSTWY, WROCŁAW, 2024).

Prowadzenie: Krzysztof Siwczyk.

O książce:

„Tylko kanarek widział” to nowa, długo oczekiwana książka Mariusza Grzebalskiego – poety, wydawcy, redaktora, laureata nagród Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek (1998, 2007), Huberta Burdy (2002), Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (2014), Nagrody Fundacji Kultury (2014), nominowanego do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej (2014).

Książka to ponad sześćdziesiąt wierszy-podróży w świat przeszłości, tajemnic i nieoczywistych wzruszeń. Frazy Mariusza Grzebalskiego są jak „odłamki w drodze do ciał” pojawiające się w jednym z jego wierszy. Trafiają w nieoczekiwane miejsca, opisują „pewne sprawy”, które stanowią jądro naszego życia, codzienności, czasu. Podmiot liryczny przemieszcza się pomiędzy wspomnieniami z najwcześniejszego dzieciństwa a momentem, który wydarzył się przed chwilą. Przed naszymi oczami stają przodkowie i ich zwyczaje, ulice, po których chodzą teraz inni ludzie, zmienione podwórka. Kiedy podmiot myśli o nieżyjącym dziadku, przed jego oczami staje żółta brama, bo wszystko w tej poezji jest jednocześnie zapomniane i zapamiętane, ulotne i materialne, wtedy i teraz.

„Tylko kanarek widział” to zbiór impresji, szkiców z codziennych spotkań ze światem. To uniwersum, w którym bohaterem narodowym jest człowiek obsługujący kosiarkę, w którym najważniejszą podróżą jest wyprawa do supermarketu, a największe tajemnice kryją się w zamkniętych szafkach. Książka-zdjęcie z przeszłości, wspomnienie przyjaźni, nocnego autobusu, końca lata.

Wieści z A(frontu) – cz. 1

W nowym numerze kwartalnika literacko-artystycznego „Afront” Nr 1-2 (18-19) na wyraźne życzenie „reaktora” naczelnego popełniłem kilka mini recenzji muzycznych: Black Sabbath „Live Evil” (40th Anniversary Edition), Queens Of The Stone Age „In Times New Roman”, The Damned „Darkadelic” oraz Yes „Mirror To The Sky”. Z każdej tu jednozdaniowy wyimek, wszystkie znajdziecie w „Afroncie”. Zainteresowanych zapraszam do lektury.

„Do zespołu Black Sabbath mam stosunek emocjonalny jak świeżo upieczony maturzysta do swoich korepetytorów”.

„Podejrzewam, że tak właśnie grałoby The Doors A.D. 2023 na OIOM-ie, w pełnej opcji koniecznych przeszczepów i z blokadą dostępu do barbituranów”.

„To muzyka z gatunku oldskul, ale wciąż im bardzo daleko do muzycznej emerytury w takich miejscach jak Dolina Charlotty”.

„Jego wydanie niesie też ze sobą pewien niepokój, ponieważ brzmi jak płyta spreparowana przy wykorzystaniu sztucznej inteligencji”.

Mikołowski Maj Poetycki – maj, maj, maj!

Za mną Mikołowski Maj Poetycki, impreza ekstatycznie radosna, transcendencyjna i epifanijna. Dość powiedzieć, że odbywająca się u mego poetyckiego źródła – w Mikołowie (Państwo wiedzą, kto tam po bruku stąpał). Na jej program złożyło się spotkanie autorskie Przemka Owczarka i moje, promujące nasze ostatnie książki –„Katawotrę” i „Goliata zwycięzcę”, które Maciej Melecki, współprowadzący spotkanie wespół z Krzysztofem Siwczykiem, nazwał „serpentynowo-epifanijnym" (właśnie!), jak również znakomite spotkanie Lucyny Skompskiej (ponieważ Lucyna od lat jest poetycką klasą), promujące książkę „Ani rozmiaru, ani skali” oraz rozstrzygnięcie XXXII OKP im. Rafała Wojaczka (werdykt poniżej). Zdjęcia (autorstwa Sylwii Jaworskiej, Bogdana Prejsa i Dawida Głodkowskiego) znakomicie oddają klimat tych dwóch niezwykle intensywnych dni.

Werdykt XXXII Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Rafała Wojaczka, Instytut Mikołowski, 10 maja 2024 r.

- - - - - - - - - - - -

Jury w składzie: Lucyna Skompska (przewodnicząca), Piotr Gajda i Przemysław Owczarek na posiedzeniu, które odbyło się 9 maja 2024 roku, po zapoznaniu się z 106 zestawami wierszy, jakie wpłynęły na tegoroczną edycję konkursu, postanowiło przyznać następujące miejsca:

Miejsce I - zestaw wierszy opatrzony godłem uroboros, którego autorem jest: PAWEŁ PODLIPNIAK (Radom) - Nagroda 1000 zł.

Miejsce II - zestaw wierszy opatrzony godłem Lilla, którego autorką jest: PAULINA JANSSEN (Wrocław) - Nagroda 500 zł.

Miejsce III - zestaw wierszy opatrzony godłem ESSC, którego autorką jest: ALEKSANDRA PLEWKA (Warszawa) - Nagroda 300 zł.

- - - - - - - - - - - -

Nowa książka Marcina Zegadły w IM

Nakładem Instytutu Mikołowskiego im. Rafała Wojaczka ukazała się książka Marcina Zegadły Tak pięknie ci umarłem (IM, Mikołów 2024).

O książce:

W tych wierszach oprócz zdań są znaki, które Marcin Zegadło pozostawia „na wypadek gdyby…”. Gdyby było po utracie, po rozstaniu, po życiu. Każdy wiersz jest sceną z dzisiaj, każdy kończy się śmiercią, pomiędzy słowami. Puenty – jak druga strona lornetki - oddalają obraz, tworząc ostateczny dystans. To dla mnie istota poezji – poezji „w mojej rozdzielczości”.

 

Anna Janko

 

MARCIN ZEGADŁO (ur. 1977) - poeta, publicysta, recenzent. Wydał siedem zbiorów wierszy: Monotonne Rewolucje, Stowarzyszenie Literackie im. K.K. Baczyńskiego, Łódź 2003, Nawyki Ciał Śpiących, Zielona Sowa, Biblioteka Studium, Kraków 2006, Światło powrotne, Wydawnictwo Kwadratura, Łódź 2010, Cały w słońcu, SPP Oddział w Łodzi, Łódź 2014, Hermann Brunner i jego rzeźnia, Wydawnictwo Forma, Szczecin 2015, Zawsze Ziemia, SPP Oddział w Łodzi, Łódź, 2018, Martwe i ozdobne, Instytut Mikołowski, Mikołów, 2022. Prowadzi bloga Księgozbiry, gdzie recenzuje prozę i poezję. O książkach pisał do Gazety Wyborczej i Newsweeka. Mieszka w Częstochowie.

Marcin Zegadło „Tak pięknie ci umarłem”

Instytut Mikołowski, 2024

Redakcja: Justyna Tomska

Stron: 52

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN 978-83-65250-66-7

Premiera Literacka – Samantha Kitsch

Nakładem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich o/w Łodzi ukazała się książka Samanthy Kitsch szybkie szkice z szopem. Książka jest 68 tomem serii „Szumy, zlepy, ciągi”.