Instytut Mikołowski
zaprasza na spotkanie
autorskie
Leszka Szarugi
związane z promocją
książki
eseistycznej
Znaki przesilenia
(wyd. Convivo –
seria Jeden esej, 2017)
Prowadzenie:
Maciej Melecki
i
Krzysztof Siwczyk
15.12. 2017, godz. 18.00
Można się zastanawiać nad kwestią budzącą największe wątpliwości, a
mianowicie nad sensem poezji - czy to lingwistycznej, czy konkretnej - której
istota sprowadza się do mniej lub bardziej świadomej refleksji na temat języka:
owych gier i zabaw językowych, których efektem jest skupienie na znaczeniu słów
i językowych struktur. Dla wielu komentatorów ten rodzaj twórczości daleki jest
od podnoszenia istotnych spraw egzystencjalnych i sprowadza się do dziwacznych
właśnie i błahych, jeśli nie wprost krotochwilnych igraszek. Rzecz w tym, że
refleksja dotycząca języka dotyczy zarazem człowieka i jego kondycji - przede
wszystkim poznawczej, nierzadko jednak też moralnej czy społecznej: żyjemy w
języku, relacje między nami są przede wszystkim - choć nie jedynie [...]
relacjami językowymi".
Leszek Szaruga "Znaki przesilenia"
(fragment)
LESZEK SZARUGA – właściwie Aleksander Wirpsza, ur. 1946 – poeta, prozaik, tłumacz
poezji niemieckiej, wykładowca uniwersytecki, historyk literatury i krytyk
literacki. Syn poety Witolda Wirpszy i Marii Kureckiej (tłumaczki).
W 1965 roku podjął studia na Wydziale Filozofii UW. Brał udział
w wypadkach marcowych 1968 roku na terenie UW, aresztowany i więziony
przez kilka miesięcy, a następnie relegowany z uczelni z zakazem
studiowania do 1971 roku. W tym czasie pracował jako sprzedawca, pomocnik
ślusarza w Miejskim Przedsiębiorstwie Remontu Dźwigów Osobowych
w Warszawie, a w latach 1969–1970 w Dziale Bibliografii
i Dokumentacji w Muzeum Historycznym m. st. Warszawy. W latach
siedemdziesiątych i osiemdziesiątych redaktor pism drugiego obiegu –
„Puls”, „Wezwanie”. W latach 1979–1989 stały felietonista literacki
w rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa. Od 1979 roku współpracował
również z „Kulturą” – pod koniec istnienia pisma był w nim szefem
działu poezji. W latach 1987–1990 mieszkał w Berlinie Zachodnim,
gdzie współpracował z sekcjami polskimi BBC, Deutsche Welle oraz
czasopismami emigracyjnymi. W roku 2000 habilitował się na UAM
w Poznaniu na podstawie rozprawy Państwo – historia – literatura. Od
przyjazdu na stałe do kraju w roku 2003 wykładowca Uniwersytetu Szczecińskiego,
Częstochowskiej WSP, a obecnie Uniwersytetu Warszawskiego. Redaktor pism
„Nowaja Polsza” oraz „Przegląd Polityczny”. Laureat Nagrody Kościelskich (1986)
oraz nagrody literackiej „Kultury” (1999). Opublikował kilka książek
krytycznoliterackich i eseistycznych, m.in.: „Dochodzenie do siebie.
Wybrane wątki literatury po roku 1989” (1997), „Co czytamy? Prasa kulturalna
1945–1995” (1999), „Przestrzenie słowa” (2002). Jako poeta debiutował
w 1967 roku wierszami „Symbole” i „zastygło nagle dojrzewanie” ogłoszonymi
w „Życiu Literackim” (nr 53). Dotychczas opublikował kilkanaście tomów
poetyckich, m.in.: „Wiersze” (1980), „Nie ma poezji” (1981), „Czas morowy”
(1982), „Mgły” (1987), „Po wszystkim” (1991), „Skupienie” (1996), „Panu
Tadeuszowi” (2001), „Mówienia” (2004), „Blag” (2008). Mieszka w Warszawie.
Instytut Mikołowski
ul. Jana Pawła II 8/ 5
Mikołów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz