Instytut Mikołowski w grze

Dwie książki zaprzyjaźnionego Instytutu Mikołowskiego znalazły się w tegorocznej nominacyjnej rozgrywce. Mowa o „cargo fracht” Cezarego Domarusa (wcześniej nominowanego do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius, a w dniu dzisiejszym także do Nagrody Literackiej Gdynia oraz o „Paraliżu przysennym” Genowefy Jakubowskiej-Fijałkowskiej – nominacja do Nagrody Literackiej Nike.

O tomiku Paraliż przysenny słowami Maxa Nałęcza na łamach portalu Fundacji Kultury Akademickiej: „To lektura wycelowana w czytelnika. Przeszywa go na wylot – jej intymność jest uciążliwa. Starczy tragizm – przerażająco nieprzyswajalny i obcy dla człowieka młodego. Konkluzją Porażenia przysennego jest samoświadomość, której próbujemy się wyprzeć. Która zalega w nas jak kolka, którą próbujemy bezsilnie wykrztusić. Dla ludzi młodszych ta lektura może zdawać się egzaltowana i zbrutalizowana, może nawet nierealna. Jest to zetknięcie ze śmiertelnością przedstawione w sposób radykalny, przywodzący na myśl film Obrzędy Intymne Zbigniewa Libery. Tam postęp zniedołężnienia był zupełnie inny – degenerację oglądaliśmy oczami autora dokumentu. Tutaj wiwisekcji dokonuje sam podmiot – autorka sama rozcina naskórek i otwiera przed nami własną tkankę”.

Genowefa Jakubowska-Fijałkowska ur. w 1946 roku w Mikołowie. Wydała tomy wierszy: Dożywocie (1994), Pan Bóg wyjechał na Florydę (1997), Pochylenie (2002), Czuły nóż (2006), Ostateczny smak truskawek (2009), wybór wierszy i wtedy minie twoja gorączka (2010), Performance (2011), ze mnie robaka i z robaka wiersze/ of me a worm and the worm verses (2012 Off_Press Londyn) i wybór wierszy Něžný nůž (2011) wydany w czeskim wydawnictwie Protimluv, oraz niemiecki wybór wierszy Posie sitzt nicht in der Sonne (2012).Wiersze publikowała także w „ANTHOLOGIA #2” wydanej przez Off_Press Londyn, oraz w serbskiej poezji polskiej w redakcji i wyborze Biserki Rajčić, Mój poljki pesnički XX vek oraz w antologii Przewodnik po zaminowanym terenie (Ośrodek Postaw Twórczych, Helikopter 2016). Wiersze autorki były tłumaczone na język czeski, słoweński, niemiecki, angielski i rosyjski. Dwukrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Mieszka i pracuje w Mikołowie.

O książce Domarusa napisał w ArtPapierze Mateusz Dworek: „cargo, fracht” jest książką o języku zawłaszczonym przez mechanizmy polityczne i technologiczne we współczesnym biopolis. Najnowszy tomik Cezarego Domarusa można by przez to sytuować po stronie poezji zaangażowanej, tym bardziej, że znajdziemy w niej fronty zmagań z korporacyjnym językiem (językiem współczesnej ekonomii neoliberalnej?), postindustrialnym porządkiem kulturowym (obowiązujących kodów językowych, systemu zależności klasowej) czy społeczną (dez)informacją”.

Cezary Domarus (ur. 1966) – poeta, prozaik, muzyk, pra­cow­nik kor­po­ra­cji. Wy­dał mię­dzy in­ny­mi tomy po­ezji: Mózg story, Wiersze po/lity/tyli/czne, Stany własne, Zwrotki. Debiutował powieścią Caligari Express (1966), laureat Tyskiej Zimy Poetyckiej (2001). W Instytucie Mikołowskim opublikował dwie książki: Podania. O doświadczaniu języka (2013),  Cargo, fracht (2016). Mieszka w Warszawie.

Serdeczne gratulacje dla Autorów, Redaktorów i Wydawcy!