We wrześniu ukaże się debiut laureata/laureatki „Bierezina” 2017

Anonsując książkę Rafał Gawin napisał: „Laureat(ka) Nagrody Głównej w konkursie im. Jacka Bierezina 2017 już we wrześniu zadebiutuje "Kokostami". Dom Literatury w Łodzi i Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi, we współpracy ze Staromiejskim Domem Kultury w Warszawie, wydają książkę wyjątkową. Autor(ka), Łukasz Kaźmierczak / Łucja Kuttig, sięga po prozy poetyckie, by złapać na gorącym uczynku to, co niewyrażalne w przestrzeni między humanistyką a naukami ścisłymi, między tożsamością a rolą społeczną. Pierwsza taka książka o orzechach! Opracowana i dopracowana, opatrzona przypisami i dopisana biogranifestem. Już wkrótce więcej szczegółów. A za okładkę, w której istotna jest każda kropka, odpowiada Joanna Łańcucka".

BIOGRANIFEST

widzę czego wzrok nie pamięta

wiem że tu kobiety kochają kobiety

ale zapomniałam imię mojej własnej

płci

[Kristen Berget, *** (widzę czego wzrok nie pamięta…)]

Łukasz Kaźmierczak / Łucja Kuttig – na początku było-ty, po-

­tem dorosła dychotomiczna forma grzecznościowa pan-pani,

społeczna intencjonalizacja i bonitacja androgynicznych/gy­-

nandrycznych procesów płciowych. Piszewa o sobie w liczbie

podwójnej, choć porzucawa bieguna i biegunoma zakreślawa

nieprostą – jednowymiarową przestrzeń łukowo rozspójną,

wciąż spójną, lecz rozespajalną, lubiącą też rozespanie. Ostatni

przewrót kopernikański dokonał się w astrologicznym układzie

rozrodczym, a ściślej płci, gdzie źli i niecni zaplanowali budować

kosmiczne kontinuum poza piekłem i niebem, nazywając to „ro­-

dzajem” i bluźniąc tym samym na biblijną księgę, gdzie porządek

żeber i jabłek został od-górnie dookreślony. W dobie cybernetyki

nie potrzeba prawdy o sobie, ustalonych trajektoryj startujących

ze słu[sz/ż]nego, zaczepionego w aksjomatach warunku począt­k-

owego. W metrykach do wyboru: e-Euklidesowskość, łobaczew­-

skość, riemannowskość, mnogość imion, nazwisk, dat urodzenia,

miejsc zamieszkania, kolorów oczu – płcie wciąż. Po co komuś

deklinacyjny i deklamacyjny rodzaj w aglutynacyjnej gramatyce

hasztagów z ciągłością tożsamościową oraz z udowodnionym

twierdzeniem o przedłużalności rozwiązań przynajmniej w prze-

­liczalnej liczbie przypadków. Czy po polsku można się porozu­-

mieć z obcą cywilizacją pozaziemską, skoro nie wiadomo, jak roz­-

mawiać z osobą bez płci. Co, jeśli kosmos nie potrzebuje gonad,

chromosomów opartych na PNOCH-u, andro/estro-hormonów,

fenotypu ni metabolizmu. Ani performatywnej seksualności.

Jeżeli mó-Viva!® o sobie w liczbie niepojedynczej.

to ciało jest z mięsa

to ciało jest z płci

dokąd mam się udać z tą

wiedzą

[K. Berget, *** (to ciało jest z mięsa)]

Nasze usta nie tyle nie chcą, ile nie mogą wypowiedzieć zaimka

„ego”. Ludzka mowa nie udźwiga poczucia wewnętrznej tożsa­-

mości. Czy jestewa w ogóle zatem bytem podmiotowym albo czy

li tylko naszej podmiotowości wyrazić nie sposób.

Muzyka pracuje Nikt

mnie tu nie zna Nikt nie wie

o mojej płci

[K. Berget, *** (Dzień 22…)]