Instytut
Mikołowski
zaprasza
na spotkanie
związane
z promocją tomu wierszy
Witolda
Wirpszy Apoteoza tańca (wyd. IM, 2018).
15.
03. 2019, godz. 18
WITOLD
WIRPSZA - Ur. 4.12. 1918 r. w Odessie, zm. 16.09. 1985 w
Berlinie, gdzie został pierwotnie pochowany (obecnie grób pisarza
znajduje się w Warszawie przy. ul. Wałbrzyskiej). Poeta, prozaik,
krytyk, tłumacz z j. niemieckiego. Mąż Marii Kureckiej. Szkołę
średnią ukończył w Gdyni (1936). Debiutował poetycko w „Kuźni
Młodych” (1935). Studiował na Wydziale Prawa UW oraz,
równocześnie, pianistykę w Wyższej Szkole Muzycznej. We wrześniu
1939, po obronie Oksywia, osadzony w oflagu Neubrandenburg, następnie
w Grossborn. Po wojnie zamieszkał w Krakowie. W latach 1947-1956
mieszkał w Szczecinie. W latach 1956-57 pracował w redakcjach „Po
prostu” i „Nowej Kultury” w Warszawie. Po pobytach na
stypendiach w Berlinie (1967-68 i 1970) oraz w Lucernie (1970)
zamieszkał w roku 1971 w Berlinie Zachodnim. Po odmowie przedłużenia
paszportu w roku 1972 podjął wraz żoną decyzję o emigracji.
Współpracował m.in. z paryską „Kulturą” i berlińskim
„Archipelagiem”. Autor wielu zbiorów poezji (debiutancki tom
Sonata w roku 1949), książek eseistycznych, a także zbiorów
opowiadań i powieści.
O tomie:
Na
tom składają się utwory napisane pomiędzy wiosną 1973 roku
(tytułowy cykl Apoteoza tańca) a 12 listopada 1975 roku,
którą to datą, z dopiskiem „na własne imieniny”, opatrzył
autor zamykający zbiór tekst pt. I runęło. Większość
wierszy powstała w Berlinie, w miejscu stałego zamieszkania Wirpszy
po roku 1971 i po decyzji o pozostaniu za granicą. Została ona
wymuszona okolicznościami zewnętrznymi, tj, odmową
przedłużenia paszportu przez polskie władze w roku 1972, po
publikacji w języku niemieckim książki Polaku, kim jesteś?
Tym samym mamy do czynienia z pierwszym w dorobku tego twórcy tomem
poezji w całości zapisanym i skomponowanym już na emigracji.
Ukazał się on jednak nakładem Oficyny Literackiej w Krakowie, poza
cenzurą w tzw. „drugim obiegu”, dopiero w roku śmierci poety
(1985), a do kolportażu trafił w roku 1986, a zatem już po
ukazaniu się drukiem ostatniego dzieła Wirpszy, jakim była wydana
w roku 1985 w Berlinie Liturgia. Apoteoza tańca jest
chyba najbardziej niezwykłą manifestacją artystycznego programu
Wirpszy, wyłożonego wcześniej bezpośrednio w jego eseistyce.
Biorąc udział jako czytelnicy w tej „grze znaczeń”
przemieszczamy się pomiędzy jej estetycznymi filarami. Są nimi
podporządkowanie Kantowskiej zasadzie rozumienia sztuki jako
„swobodnej gry władz poznawczych” i „bezcelowej celowości”
oraz uznanie ludycznej, uzależnionej od zabawy, koncepcji kultury
wziętej od Huizingi. Nigdzie indziej Wirpsza nie wyraził tak
dobitnie związku poezji i zabawy, przekonania że poezja „rodzi
się w zabawie i jako zabawa”, nawet jeśli bywa ona czasem
uświęcona lub zdradza takie aspiracje. Efekt ten uzyskał poeta
przede wszystkim dzięki odwołaniu się do figury tańca, tej, jak
chce Huzinga, „najczystszej i najdoskonalszej formy ludycznej”,
czyniąc go nie tylko słowem-kluczem, nadrzędnym tematem, ale i
zasadą konstrukcyjną, wielopoziomową dominantą, organizującą
cały zbiór.
Dariusz
Pawelec
Kiedy
w pisanym w 1975 roku wierszu Pojedynek Witold Wirpsza
wyznawał: „Usiłuję uzyskać przez zapis zwolnione tętno
odbioru/ U czytelnika”, nie mógł przypuszczać, że odbiór
znakomitej książki poetyckiej, w której znajdą się te słowa,
okaże się „spowolniony” aż tak bardzo… Oto bowiem do dziś
powstały na emigracji politycznej tom Apoteoza tańca –
nieomal legendarny i pod każdym względem wart czytelniczej uwagi –
nie ukazał się w oficjalnym obiegu, zaś dostęp do opublikowanej w
roku śmierci pisarza niskonakładowej i niewolnej od błędów
edycji Oficyny Literackiej jest poważnie ograniczony (jego
egzemplarzy nie posiadają nawet niektóre z największych bibliotek
w kraju). Twórczość Witolda Wirpszy należy do najważniejszych
zjawisk w historii polskiej poezji drugiej połowy XX wieku, zaś w
ostatnich trzydziestu latach stała się zarówno ważnym punktem
odniesienia dla poetów i artystów młodszego pokolenia, jak i
przedmiotem istotnych badań, przywracających autora Liturgii
kulturze narodowej. Jednym z najbardziej cenionych badaczy
artystycznej spuścizny Wirpszy jest prof. dr hab. Dariusz Pawelec,
będący również autorem starannych opracowań jego tekstów
wcześniejszych (Sonata i inne wiersze z 2014 roku) i
rozproszonych (Varia z 2016 roku), a w końcu odnalezionej
przez siebie i nigdy wcześniej niepublikowanej powieści Sama
niewinność (2017 rok). Fakt, że właśnie on przygotował do
druku Apoteozę tańca oraz opatrzył ją instruktywnym
wstępem i notą edytorską bez wątpienia podnosi wartość
planowanej publikacji. Przygotowana została ona bowiem z
filologiczną akrybią, troską o ostateczny kształt tekstów i przy
uwzględnieniu ich istniejących wariantów, także
niemieckojęzycznych (z tomu Drei Berliner Gedichte, Berlin
1976). W końcu na uwagę zasługuje fakt, że Apoteoza tańca
ukazuje się w znanej i uznanej serii Instytutu Mikołowskiego,
której ogromną zasługą jest przywrócenie do czytelniczego obiegu
piętnastu już – ważnych, jednak słabo dostępnych – książek
Wirpszy. Warto podkreślić, że publikacja każdej z tych pozycji
okazywała się być ważnym wydarzeniem kulturalnym; chętnie
czytane i szeroko komentowane w środowisku wciąż przyczyniają się
one do nowych syntez i ujęć narodowego dziedzictwa dwudziestego
wieku. Także i tym razem edycja przygotowana została z właściwą
Wydawnictwu starannością, a już samą decyzję o sięgnięciu
właśnie po Apoteozę tańca ocenić należy szczególnie
wysoko – jest to bowiem bodaj ostatni z trudnodostępnych tomów
Wirpszy, którego publikacja bez wątpienia stanowi pięknie
uwieńczenie wieloletnich wysiłków wydawniczych tej zasłużonej
dla popularyzacji polskiej poezji oficyny. Słowem, mamy do czynienia
z książką o niekwestionowanych wartościach literackich i istotnym
znaczeniu dla rozwoju kultury literackiej oraz refleksji historycznej
w Polsce.
Piotr BogaleckiInstytut Mikołowski
Ul. Konstytutcji 3 Maja 18
Mikołów
www.instytutmikolowski.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz