niedziela, 25 marca 2018

Nowa książka Tomasza Bąka



Nakładem Wydawnictwa Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu ukazała się trzecia książka poetycka w dorobku Tomasza Bąka (Utylizacja. Pęta miast (WBPiCAK, Poznań 2018). Premiera książki odbyła się w ramach cyklu „Seryjni poeci” w dniu 20 marca w Centrum Kultury Zamek. Spotkanie z Tomaszem Bąkiem i Anną Fijałkowską prowadził Piotr Śliwiński.
Mariusz Grzebalski o Tomaszu Bąku:
„Komentując nominację dla BEEPGeneration do Nagrody Literackiej im. Wisławy Szymborskiej, powiedziałem, że Tomasz Bąk pisze wiersze, do których niełatwo się dobrać przypadkowym kluczem interpretacyjnym. Że bezlitośnie wyśmiewa ekonomię, szczególnie kapitalizm, język mediów i wspólnotowe mity. I że robi to w wyjątkowo inteligentny i nieprzewidywalny sposób, wykorzystując różne rejestry polszczyzny – od młodzieżowego slangu, przez cytaty z gazet, po żargon naukowy. To wszystko śmiało można powtórzyć w odniesieniu do Utylizacja. Pęta miast, trzeciego zbioru wierszy jego autorstwa. Znów mamy do czynienia z poezją nieobojętną, wielogłosową, świetną pod względem warsztatowym. Zmieniło się jedno – temperatura emocji, które dochodzą w niej do głosu. Zostały one rozpalone do granic możliwości. Dostaje się kapitałowi, gospodarce, stosunkom własności, współczesnej Polsce, Łodzi w której autor mieszka, Tomaszowowi Mazowieckiemu, z którego pochodzi. Buzuje w tych wierszach niezgoda na zastany stan rzeczy, a czasami nieokiełznany gniew. Na osobną uwagę zasługują wiersze miłosne – w zasadzie żegnające miłość. Ocierają się one o liryzm, ale w szorstkim, momentami nawet brutalnym wydaniu”.

Tomasz Bąk (ur. w 1991 w Tomaszowie Mazowieckim) – poeta, autor dwóch książek z wierszami. Laureat Nagrody Poetyckiej Silesius w kategorii debiut za tom Kanada, za tom [beep] Generation nominowany do nagrody im. Wisławy Szymborskiej. Mieszka w Łodzi.

piątek, 23 marca 2018

Szczepan Kopyt w DL



Dom Literatury w Łodzi 29.03.2018 r. (czw.) godz.19.00 KAWIARNIA LITERACKA. Spotkanie wokół wyboru wierszy Wypisy z klas pracujących (WBPiCAK, 2017) Szczepana Kopyta z udziałem autora i autora wyboru, Pawła Kaczmarskiego. Prowadzenie: Rafał Gawin.

Swoista spontaniczność czy reaktywność poezji Kopyta nie kłóci się jednak z długoterminowymi założeniami jego poetyckiego projektu. Być może najważniejszą i najbardziej konsekwentną językową pracą, jaką od debiutu w 2005 roku wykonują wiersze autora yassu, jest poszerzanie granic poetyckiego idiomu poprzez oswajanie go ze wzniosłością.

To, że współczesna polszczyzna – również, a może zwłaszcza, polszczyzna poetycka – nie znosi podniosłości, jest wyczulona na mówienie „zbyt serio”, stanowi dobrze rozpoznany językowy fakt. W efekcie wielu rzeczy powiedzieć się w wierszu nie da, wiele „poważnych” słów, „dużych” kwantyfikatorów czy kategorii zakwalifikowanych zostaje w punkcie wyjścia jako zasadniczo „nieliterackie”, podejrzane czy niestosowne. Jednocześnie wydajemy się przyzwyczajeni do tego, że przekraczanie granic poetyckich konwencji odbywa się od tego, co wzniosłe i stereotypowo kojarzone z poezją, do tego, co kolokwialne i przyziemne; jeśli mówimy o poszerzaniu granic języka, mamy na myśli zazwyczaj włączanie do niego elementów potocznych i „codziennych”. Kopyt pokazuje, że wiersz może – i powinien – naginać język również w odwrotnym kierunku, nie popadając w kicz ani nie osuwając się w znane klisze (nie wracając choćby bezrefleksyjnie do romantycznie rozumianej wzniosłości).
(z Posłowia Pawła Kaczmarskiego)

Szczepan Kopyt (ur. 1983), poeta, muzyk. Ostatnio wydał książkę z a b i c (2016) oraz album duetu Kopyt/Kowalski koniec (2017). Mieszka w Polsce.

(Źródło: WBPiCAK)

środa, 21 marca 2018

Z Archiwum P. (6)

Nadpilicka Biesiada Literacka w Galerii na Wolnym Powietrzu Zdzisława Wojciecha Słomki w Tarasce k. Sulejowa, rok 2007. Na fotografii świętujemy z poetą z Piotrkowa Trybunalskiego, Mariuszem Jackiem Rokitą (á propos Światowego Dnia Poezji). 


piątek, 16 marca 2018

Piotr Kepiński - promocja tomu "Ludzkie nieludzkie", IM 23.03.


 Instytut Mikołowski
zaprasza na
spotkanie autorskie 
Piotr Kępińskiego 
związane z promocją najnowszego tomu
jego wierszy
Ludzkie nieludzkie
(wyd. IM, 2017)
Prowadzenie:
Krzysztof Siwczyk

23. 03. 2018,
godz. 18

Piotr Kępiński – poeta, krytyk literacki, eseista, od 2007 roku do 2016 roku juror Nagrody Literackiej Europy Środkowej - Angelus. Od roku 2017 w jury Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej - Silesius. Pracował m.in. w „Czasie Kultury” (jako zastępca redaktora naczelnego), w „Newsweeku” i w „Dzienniku” (jako szef działu kultura). Obecnie współpracuje z „Nową Europą Wschodnią” i „Twórczością”.  W 2015 roku (w Kolegium Europy Wschodniej) ukazała się książka, którą napisał wspólnie z Herkusem Kunciusem Rozmowa Litwina z Polakiem, z przedmową Adama Michnika i z posłowiem Leonidasa Donskisa. W 2016 roku Rozmowa... została przełożona na język litewski. W tym roku w Kolegium Europy Wschodniej ukaże się jego zbiór esejów o literaturze litewskiej „Litewski spleen”. Mieszka w Rzymie.


O tomie:

Nowy tom wierszy Piotra Kępińskiego Ludzkie nieludzkie to kolejny, ważny krok w długiej drodze twórczej autora. Kępiński, znakomity poeta, ale również badacz polskiej poezji, jej krytyk i popularyzator, powraca książką wymagającą, gęstą od znaczeń, pisaną językiem radykalnie metaforycznym i własnym, silnie opalizującym między dotychczasowymi osiągnięciami poetyckimi autora i zupełnie nową poetyką, której wiersze te dają wyraz, pisane w żywiole różnych kultur i języków. Litwa, Polska, Włochy pod piórem poety okazują się metaforycznymi zamiennikami podróży przez labilną tożsamość współczesnego człowieka. Pracując na styku wielu kultur, autor odkrywa idiom poetyckiego pojednania między tym, co prywatne, a publiczne, metaforyczne i konkretne. Waga tych wierszy polega na ciągłym ruchu ku poetyckiej summie wrażeń ze świata pogranicza – tej jedynej krainy, która obywa się bez konstytucji, ideologii i polityki.

Krzysztof Siwczyk

Instytut Mikołowski
ul. Jana Pawła II 8/ 5
Mikołów

środa, 14 marca 2018

Poetycki triumwirat: Jakymczuk, Trojak, Kamińska w DL


Dom Literatury w Łodzi, Miejskie Centrum Kultury w Bydgoszczy i WBPiCAK w Poznaniu zapraszają na spotkanie z trzema autorami tomów poetyckich, które oryginalnie nawiązują do ludowych wzorców poezji. Ukraina, Czechy i Polska tworzą niezwykłą mozaikę oryginalnych poetyckich języków. Prowadzenie: Maciej Robert.

16.03.2018 r., godz. 19.00

Lubow Jakymczuk, autorka „Moreli Donbasu” (Ukraina) (tłum. Aneta Kamińska);
Bogdan Trojak, autor „Stryj Kaich się żeni” (Czechy) (tłum. Michał Tabaczyński) ;
Aneta Kamińska, autorka „autoportretu z martwą naturą” (Polska).

Lubow Jakymczuk jest młodą poetką ukraińską, która opisuje w tomie „Morele Donbasu” zarówno wojnę, jak ucieczkę do dużego miasta – swoisty wariant wygnania, ale też opuszczony kraj dzieciństwa, i to w podwójnym sensie: przez dorastanie i wojnę.

Aneta Kamińska w tomie autoportret z martwą naturą dokonuje mediumicznego wyczynu: zapisuje wiersze zmarłego przedwcześnie poety ukraińskiego – Nazara Honczara, których ten nie zdążył napisać przed śmiercią.

Bogdan Trojak, jeden z najbardziej cenionych współczesnych poetów czeskich, opisuje w tomie „Stryj Kaich się żeni” człowieka w perspektywie przyrody z niespotykaną intensywnością. Każdy z autorów twórczo – i każdy inaczej – nawiązuje do ludowych wzorów poezji.

Spotkanie zorganizowane we współpracy z Miejskim Centrum Kultury w Bydgoszczy oraz Wydawnictwem WBPiCAK w Poznaniu

wtorek, 13 marca 2018

Spotkanie wokół książki „Julia Hartwig. Wdzięczność” w DL


Dom Literatury w Łodzi zaprasza 15.03.(czw.) godz.19.00 KAWIARNIA LITERACKA na spotkanie wokół książki Anny Legeżyńskiej Julia Hartwig. Wdzięczność zorganizowane we współpracy z Wydawnictwem Uniwersytetu Łódzkiego w spotkaniu udział wezmą: Marzena Woźniak-Łabieniec, Przemysław Dakowicz, Arkadiusz Morawiec.


„Niewysoka, wyprostowana sylwetka. Skupione, uważne spojrzenie. Niezmienne uczesanie z charakterystyczną, stylową koroną warkocza wokół głowy. Zawsze ten sam sznureczek pereł wokół szyi i drobne, także perłowe kolczyki. Mówi spokojnie, precyzyjnie dobierając słowa. […] Równie stonowana, skupiona i uważna jest jej poezja, nasycona szlachetną elegancją, wyrażającą się w równowadze mowy i myśli”.

Fragment z rozdziału Poezja uosobiona

O książce:

Anna Legeżyńska snuje wyjątkową opowieść o długim i fascynującym życiu, etosie artystycznym i inteligenckim ważnej poetki, ikonicznej postaci powojennego życia literackiego, a zarazem charyzmatycznej osobowości, jaką była Julia Hartwig. Tę opowieść określa tytułowa wdzięczność – afirmujący stosunek do ludzi, świata i sztuki. Oprócz duchowego portretu Julii Hartwig, wydobywającego to, co nierozpoznane, niedopowiedziane, intymne, Czytelnik otrzymuje również prezentację zakresu tematów, stylów, chwytów lirycznych, którym poetka starała się dochować wierności – wszystkiego tego, co stanowi o oryginalności jej poezji.

Życie i twórczość przenikają się w tej książce nieustannie, odsyłając do siebie, a ich wspólną cechą jest sens, który niosą.

(Źródło: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego)

niedziela, 11 marca 2018

Finał XXVII Baczyńskiego

Protokół z posiedzenia Jury
XXVII Konkursu Poetyckiego
O Nagrodę im. K. K. Baczyńskiego

Dnia 16 lutego 2018 roku odbyło się posiedzenie Jurt XXVII Konkursu Poetyckiego o Nagrodę im. K. K. Baczyńskiego w składzie:

przewodnicząca:   Justyna Fruzińska (Łódź)
członkowie:          Karol Maliszewski (Nowa Ruda)
                          Magdalena Rabizo-Birek (Rzeszów)
                          Robert Rutkowski (Łódź)
                          Marcin Zegadło (Częstochowa)
Sekretarz:            Milena Rosiak

Na konkurs nadesłano 101 zestawów.

I Nagrodę, w wysokości 1200 złotych, przyznano Marzenie Orczyk-Wilczkowskiej z Dąbrowy Górniczej za zestaw „BIAŁE PORZECZKI”;

II Nagrodę, w wysokości 700 złotych, przyznano Rafałowi Baronowi z Gdańska za zestaw „Zmysły, mieszajcie”;

III Nagrodę, w wysokości 500 złotych, przyznano Czesławowi Markiewiczowi z Zielonej Góry za zestaw „Ślina śpiącego śledzia”;

Nagrodę TETIS, w wysokości 750 złotych, przyznano Sławomirowi Hornikowi z Wrocławia za zestaw „mawer”;

Trzy równorzędne Wyróżnienia, w wysokości 250 złotych każde, przyznano Mariuszowi Czajce z Chorzowa za zestaw „sfedrowani ludzie”, Stanisławowi Pawełkowi z Żyrardowa za zestaw „JEDENAŚCIE”,
oraz Piotrowi Piątkowi z Kołobrzegu za zestaw „NOWY FOLK KASZUB”.

Monika Kocot i Przemysław Owczarek zaprezentowali laureatów. Marzena Orczyk-Wilkowska: „(…) Kopernik porusza ziemię, galileusz pada martwy / ktoś zaraz odetnie mu palce i zatopi w słoju / słój zawieruszy się po roku 1905, czyli całkiem niedługo / grypa będzie jak dżuma (…)
Rafała Baron;: „(…) Oto ja, ciało twoje, terytorium, które nie ma / wątpliwości, mówi ciało, ale jeśli chcesz, możemy zbadać / mapę, jej opis, jego nieścisłości, źle oznaczone drogi, / spróbować ponownie opowiedzieć jej podupadającą / legendę (…)

Czesław Markiewicz: „(…) pod naszymi kobietami / nie <<zadrżała żadna z ziem>>. ma wszystko i jest / wszędzie. mógłby przeżyć więcej niż cały dwudziesty / wiek. i <<komu zabiłby dzwon>> gdyby wybrał się / z czystym notesem do aleppo. a jednak - / umiera z <<niedojedzonym marlinem>> / między wierszami (…)”

Sławomir Hornik: „Kiedy przyjdzie po nie, po nich, / po mnie: nie złorzeczyć, nie miłować, / nie nienawidzić: kiedy przyjdzie: nie”

Mateusz Czajka: „(…) śmieją się że <<psy dzielą się tu na szybkie i smaczne / i nie ma kogo ułaskawiać bo to Barabasze / a jak wszyscy w błocie / to nikogo nie trzeba myć (…)”

Stanisław Pawełek: „Mam na końcu języka / szybki oddech ze zdążenia / na autobus / i pożegnanie z tobą / A tu wszędzie żółte rurki / do trzymania pamięci / z ciepłym kaszlem / na ręce / i kasowniki”.


Piotr Piątek: „(…) <<Pamiętasz jak rozchwiało się nasze lustro i było trochę / niedobrze, bo niebo stawało dęba. Mieliśmy usta sklejone śliną / i falowała dwugłowa hydra. / Rozgrzeszysz mnie potem, prawda? Rozgrzeszysz, gdy / nasze ciała skroplą się w toczące po dywanie kulki rtęci? Gdy przedłużymy / swoją obecność w kącie pokoju, przy nodze szafy? Gdy wyparujemy / do obcych ust?>>”.
Minuta dla fotoreporterów
Republika publiki
Gawin na straży sprzedaży książek wydanych w DL i nie tylko
Finałowi towarzyszył wernisaż wystawy malarstwa, rysunku i eksperymentalnych form minimalistycznych Magdaleny Skrzypczak
Pictures at an Exhibition 1

Pictures at an Ehxibition 2
BAR był wywoływany tego dnia wielokrotnie („na dalszą dyskusję zapraszamy potem do baru; na resztę pytań laureaci odpowiedzą w barowych kuluarach”; Czesław Markiewicz; „co to jest ten bar, bo wspominacie o nim często, a ja nie rozumiem”), bo ów BAR widział i słyszał już niejedno

sobota, 3 marca 2018

XXVII finał OKP im. K.K. Baczyńskiego




W imieniu organizatorów zapraszam do Domu Literatury w Łodzi na Finał XXVII edycji Ogólnopolskiego Konkursu im. K.K. Baczyńskiego. A tak było w ubiegłym roku tutaj.

piątek, 2 marca 2018

Spotkanie poświęcone książce Bruno Schulz "Szkice krytyczne" w IM


Instytut Mikołowski

zaprasza na spotkanie poświęcone
książce

Bruno Schulz
Szkice krytyczne
(wyd. słowo/ obraz/ terytoria, 2017)

W spotkaniu udział wezmą:

prof. Paweł Dybel
i
Jan Gondowicz

Prowadzenie:
Maciej Melecki i Krzysztof Siwczyk

9. 03. 2018
godz. 18


Paweł Dybel - Pracuje w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie oraz na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie jako profesor zwyczajny. Główne obszary jego badań to psychoanaliza, hermeneutyka, post-strukturalizm, filozofia polityczna, literatura współczesna. Stypendysta Fundacji im. Alexandra von Humboldta, Thyssen Stiftung, DAAD, DFG, The Mellon Foundation, The British Academy i Fundacji Kościuszkowskiej. Prowadził m.in. wykłady i seminaria na uniwersytetach w Bremie, Berlinie, Siegen, Manchesterze, Londynie i Buffalo. Trzykrotnie nominowany do Nagrody im. Jana Długosza. Najbardziej znane publikacje: Ziemscy, słowni, cieleśni. Szkice o współczesnej polskiej poezji (1988), Dialog i represja. Antynomie psychoanalizy Zygmunta Freuda (1995), Freuda sen o kulturze (1996), Granice rozumienia i interpretacji. O hermeneutyce Hansa-Georga Gadamera (2004), Zagadka „drugiej płci”. Spory wokół różnicy seksualnej w psychoanalizie i w feminizmie (2006), Okruchy Psychoanalizy (2007), Dylematy demokracji (2015),  Psychoanalytische Brocken. Philosophische Essays (2016), Psychoanaliza – ziemia obiecana? (2016).

Jan Gondowicz - Polski krytyk literacki, tłumacz i wydawca. Rodowity Warszawiak. Absolwent UW (polonistyka).Publikował w ogromnej ilości czasopism, m.in. w: "Filmie", "Kinie", "Playboyu", "Przekroju" i "Tygodniku Powszechnym".Prywatnie miłośnik kotów, królików miniaturek i skoczków pustynnych. Wybrane publikacje: "Warszawiacy jak leci. Czyli wszystko, co chcielibyście wiedzieć o Warszawie ale boicie się zapytać" (praca zbiorowa, Wydawnictwo CiS, 1997), "Jerzy Nowosielski" (Edipresse Polska, 2006), "Jerzy Duda-Gracz (1941-2004)" (Edpipresse Polska, 2006), "Bruno Schulz (1892-1942) (Edipresse Polska, 2007), "Zoologia fantastyczna uzupełniona" (Wydawnictwo CiS, 2007), "Perec - instrukcja obsługi" (praca zbiorowa, Korporacja Ha!Art, 2010) "Paradoks o autorze" (Korporacja Ha!Art, 2011, w przygotowaniu).

O książce:


Szkice krytyczne Brunona Schulza zawierają wszystkie zachowane teksty krytyczno-literackie, dzięki czemu książka ta – w takiej oto postaci - staje się bez mała absolutnym wydarzeniem literackim. Pierwsze tak obszerne wydanie wszystkich  utworów Schulza – jako autora tekstów teoretycznych, krytycznych i recnezenckich - gromadzi imponujący konglomerat krytycznej i auto refleksyjnej aktywności myśli autoraSklepów cynamonowych, tworząc automatycznie szeroki kontekst dla jego głównych dzieł, ale także przynosi niezwykle bogate spektrum jego fascynacji literaturą jemu współczesną. Gros szkiców i recenzji pochodzi wszak z okresu najżywszej, wzmożonej fazy jego kreacji literackiej, powstających jednocześnie względem opowiadań z Sanatorium pod klepsydrą i opowiadań, które nie znalazły już miejsca w odrębnym tomie. Mnogość recenzji z książek autorów polskich i zagranicznych - niekiedy doskonale znanych (Nałkowska, Kuncewiczowa, Breza, Kafka, Aragon, Mauriac, Vogel) lub częściowo bądź całkowicie zapomnianych (Ostenso, van Haardt, Gino) - mieści teksty kanoniczne, wielokrotnie już publikowane w wydaniach książkowych Schulza (Mityzacja rzeczywistościFredydurkeAneksja podświadomościList do St. I. Witkiewicza) obok prac kompletnie nieznanych współczesnemu czytelnikowi, dobytych z czeluści pierwodruków w przedwojennych pismach. Dystynkcją charakteru pisma krytycznego Schulza jest – w większości przypadków – intensywna wnikliwość w odczytywaniu i rozszyfrowywaniu sensów omawianych powieści, tomów wierszy lub społecznych czy artystycznych zjawisk, przybierająca niekiedy postać luźnych, olśniewających dywagacji (Wędrówki sceptykaPowstają legendy), traktatowego tonu (Mityzacja rzeczywistości), wysublimowanego, estetycznego toku narracji (Tragiczna wolność) czy sprawozdawczej, nieco suchej relacji z akcji powieści (Dzwony Bazylei). Schulz - krytyk jest niewątpliwie wieloraki: każdorazowo odmienny, niekryjący się ze swymi preferencjami, silnie empatyzujący z bliskimi mu autorami, wreszcie - otwarty na odmienne wobec niego style i formy literackiej narracji. Przynosi to dość pokaźną sumę – niekiedy schowanych lub mimowolnie ujawnianych – odautorskich konstatacji na temat absorbujących zagadnień natury filozoficzno - estetycznej, przechodzących we własne creda lub auto da fe: (…) Dno mitu musi komunikować z niezrozumiałym i przedsłownym, jeśli ma pozostać żywe, tkwić korzeniami w ciemnej ojczyźnie mitycznej. Ciemność mitu i ostra wyrazistość aktualnej historii: między Scyllą a Charybdą tych raf musiał przeprowadzić poeta swój okręt. Lub: Pozytywizm jest religią czasów, które nie doznały wielkości. Bo wielkość rozsiana jest skąpo w planie świata, jak odruzgi szlachetnego metalu w milach głuchego kamienia. Niewiara w wielkość wrodzona jest duchowi ludzkiemu. Jest w nas jakiś duch małości, który rozdrabnia, ryje, podgryza, kruszy, aż póki nie rozdrobi, nie rozniesie, nie przeryje skały wielkości. To jest nieustanna, żarliwa, podziemna praca małości. Ażeby zrozumieć, musi człowiek pomniejszać. Pasja rozumienia, asymilacji jest elementarną siłą, automatyczną funkcją ludzkości. Tak przegryza się ona przez wielkość, niszcząc ją. Historia pełna jest mrowisk i gruzów − wystygłych kopców wielkości. Psychologia − to przeciętność, to wiara w uniformizm, w szare prawo mrówki. Widać wyraźnie w tych enucjacjach, jak dalece i wielorako myśl Schulza grawitowała w otchłanność świata z jednej strony opartego na potrzebie nieustannej rekapitulacji mitu, jako fundamentalnego składnika, a z drugiej, zmierzającego ku formatowaniu człowieka - wtłaczanego w ciasne ramy dyktatu konkretnej użyteczności oraz opresyjnej funkcjonalności - jako naczelnych zasad współczesności.

Maciej Melecki               


Instytut Mikołowski
ul. Jana Pawła II 8/ 5
Mikołów