Spotkanie z Krzysztofem Kleszczem

15. czerwca (piątek) o godzinie 16.00, w Oddziale dla Dzieci i Młodzieży MBP  Pl. Kościuszki 18, odbędzie się spotkanie autorskie Krzysztofa Kleszcza połączone z promocją jego najnowszej książki pt. „Przecieki z góry”. Poprowadzi je Piotr Grobliński, poeta i redaktor łódzkiego Wydawnictwa „Kwadratura”.

Złoty Środek Poezji rozstrzygnięty!

Werdykt jury VIII Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego „Złoty Środek Poezji” Kutno 2012 na najlepszy poetycki debiut książkowy roku 2011

W dniu 23 maja 2012 r. jury w składzie: Karol Maliszewski – przewodniczący, Artur Fryz, Krzysztof Kuczkowski, Wojciech Kudyba, Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki po przeczytaniu 84 debiutanckich książek poetyckich nadesłanych na konkurs i spełniających warunki regulaminowe postanowiło nagrodzić następujących autorów i ich tomiki:

1 nagroda – 5000 pln

Karol Bajorowicz, alteracje albo metabasis, Urząd Miejski w Bielsku-Białej, Bielsko-Biała 2011

2 nagroda – 2000 pln

Ninette Nerval, Dasein Design, Wydawnictwo Miniatura, Kraków 2011

5 równorzędnych 3 nagród – po 1000 pln

Tomasz Bąk, Kanada, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, Poznań 2011
 
Tadeusz Dziewanowski, Siedemnaście tysięcy małpich ogonów, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2011

Adrian Gleń, Da. Teksty wierszowane, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2011

Paulina Korzeniewska, Usta Vivien Leigh, Bramasole, Rzeszów 2011

Justyna Krawiec, chłód, SPP Oddział w Łodzi, Śródmiejskie Forum Kultury – Dom Literatury, Łódź 2011

Podpisali:

Karol Maliszewski (przewodniczący)
Artur Fryz
Krzysztof Kuczkowski
Wojciech Kudyba
Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki

Spośród książek laureatek trzy pozycje pokrywają się z nagrodą SILESIUS za debiut poetycki. Tym razem w zupełnie innej konfiguracji (we Wrocławiu zwycięzca w tej kategorii może być tylko jeden). Werdykt bliski sercu – to oczywiście Tomasz Bąk (wspaniała, zasłużona passa), ale i Justyna Krawiec, laureatka Bieriezina. No i oczywiście,  gratulacje dla całej siódemki laureatów tego zasłużonego dla poezji konkursu.

Anachronizm? Jaki anachronizm?

Jaki to powód, że grupa grająca muzykę na wskroś nowoczesną nadaje swojej płycie tytuł „Anachronizm”? Odpowiedź na to pytanie można uzyskać cytując słowa samych muzyków: „Czy tu i teraz jest pojęciem określającym nasze ja? Czy jesteśmy tylko odbiciem czasów za nami, a może zalążkiem tego, co jeszcze nie znane? Zapewne żyjemy w jednej z równoległych rzeczywistości, których rąbek tajemnicy pozwala odkrywać nam wrażliwość, a mówić o tym umożliwia muzyka. Jesteśmy anachronicznym paradoksem, w którym każdy z nas z poczuciem niedopasowania w kanon „tu i teraz” odnalazł podobne sobie dusze i postanowił stworzyć tego obraz w postaci muzyki”.

Mnie takie „kombinowanie” bardzo się podoba. Zwłaszcza, że muzyka jest „pokombinowana”, ale bynajmniej nie „przekombinowana” skoro Newtones to prawdziwy kombinat, w którym na skalę przemysłową łączy za pomocą „zimnego lutu” postrock z elektroniką. Weźmy taki „Underneath”, który przez kilka początkowych sekund brzmi niemal jak soundtrack do filmu „Gladiator”, żeby za chwilę przemienić się w melancholijne trip-hopowe „plumkanie”. W tym utworze głos wokalistki tylko intensyfikuje doznania, które krążą wokół emocjonalnego niespełnienia i tęsknoty (ale takiej naprawdę „deep, deep”). Ciekawe gitarowe tła i „senne” chórki dopełniają onirycznego klimatu „Underneath”. „Chmura” to już zupełnie inna bajka. To utwór o wiele bardziej energetyczny, postmodernistyczny (lub jak wolicie: „ponowoczesny”). Zdefiniowany prościej, w stylu rockowo-house’owym. To w istocie prawdziwa „chmura”, która posiada swoją integralną przestrzeń i własny flow (pułap). Oba te czynniki dodatkowo są zaakcentowane nie nachalną elektroniką. Lecz to „Heart Shape” stanowi muzyczną kwintesencję tej płyty, w której mieści się beat sekcji rytmicznej i „lejący się” wokal, a w jej dalszym planie mozaika brzmień – w konsekwencji słuchacz na końcu języka ma nazwy zespołów, u których słyszał niemal to samo, a jednak nie może sobie w tej chwili ich przypomnieć. Woli skupić się na tej jedynej nazwie: Newtones. Zwłaszcza, że „Chaotic” to niemal gotowy przebój dla trochę bardziej skomplikowanej jednostki niż ta, która na co dzień realizuje swój sposób na nieśmiertelność (czytaj: upływ czasu): praca, impreza, kac, makijaż, ingerencja chirurgiczna. Co wcale nie znaczy, że ta piosenka nie sprawdziłaby się w klubie – sprawdziłaby się – i to w każdym: tym warszawskim i tym londyńskim.

„Monochromatic” to już bez mała odmęty Tamizy; doskonała muzyczna alternatywa dla wychowanych na Radiu Złote Przeboje bywalców imprez sylwestrowych na świeżym powietrzu. Trochę klaustrofobicznych doznań polecają zwolennicy nieco mniej zabawowych i „sielskich” brzmień! Zwłaszcza, że utwór kolejny - „Without Light” to na swój sposób utwór „taneczny”. Jeśli przy nim nie uda się Wam zatańczyć, spróbujcie tego samego przy następnym: „Roban” to piosenka, która z powodzeniem mogłaby „śmigać” w mainstreamowym radiu, gdyby tylko (cholera!) nie trwała ponad pięć minut! Ile to czasu reklamowego trafi nagły szlag?! I ta wokaliza?! Po cóż zbytnio kombinować, wszak wakacyjny przebój powinien być prosty jak słomka zanurzona w zimnym drinku! „Black Cofee”, tytułowy „Anachronizm” i „Cygnus”, choć wszystkie na swój sposób pięknie „bujają” i łączą w sobie tak pożądaną „muzyczną mądrość” – swoistą równowagę pomiędzy „przebojowością” a „jakością” – są jednocześnie nazbyt skomplikowane brzmieniowo i kompozycyjnie, aby znaleźć się w „złotym środku” najlepszego czasu antenowego. Ale puszczane w godzinach nocnych, w audycjach specjalizujących się w „puszczaniu” muzyki dla wyrobionych słuchaczy, stanowić będą świetne tło dla niejednej „podróży”. Podróży zarówno duchowej jak i tej rzeczywistej; rozklekotanym „merolem” z Bytowa w kierunku Łęczycy. W dzisiejszych czasach podniecać się muzyką? To przecież podejście zgoła anachroniczne…

PS: Płyta zawiera niespodziankę: po dziesiątym utworze następuje kilka minut przerwy, po której rozlega się przepiękna ballada (nie ujęta w programie umieszczonym na okładce). Tylko głos Niki i dźwięki pianina w elektronicznej osnowie. Tori Amos, Kate Bush, Gaba Kulka? Jak najbardziej, tak!

Newtones, „Anachronizm”. Wydanie własne           

Nadaje Ziemia

... jak zaśpiewali, tak było; malutka niby leśne skrzaty dziatwa radośnie dokazywała i biegała po sali pod czujnym okiem rodziców, młodzież bawiła się pod sceną, znajome małżeństwa tańczyły w rytm muzyki. Maleo Reggae Rockers zagrali radosny, energetyczny koncert z pozytywnym przesłaniem w tle. „Dajmy im nową kulturę - cywilizację miłości" - nawoływali i jednocześnie sami dawali - ostrzegając przed odwiecznym Babilonem. Zabrzmiały zaaranżowane na reggae „Pomaluj moje sny" Breakoutów, „Zegarmistrz światła" Tadeusza Woźniaka i „Płoną góry, płoną lasy" Czerwonych Gitar (wszystkie pochodzące z płyty „Rzeka dzieciństwa", na której Maleo po swojemu zinterpretował stare polskie utwory). Ponad godzinny koncert dodatkowo uzupełniły trzy bisy, wśród których znalazła się jedna premierowa piosenka z mającej się niebawem ukazać nowej płyty zespołu. „Jeden Bóg, jeden cel, jedna reggae rodzina" - przez przedwczorajsze tomaszowskie popołudnie przedarł się czytelny komunikat - „Nadaje Ziemia: śmierci już nie ma!".

Maleo Reggae Rockers, 19.05.2012 r. ScH TOMY, Tomaszów Mazowiecki

Tomasz Bąk laureatem Silesiusa!

„Kanada” Tomasza Bąka najlepszym debiutem roku 2011 Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej SILESIUS 2012!!! Książką roku, jury pod przewodnictwem prof. Jacka Łukasiewicza ogłosiło tom poezji „Imię i Znamię” Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego. Nagrodę za całokształt twórczości otrzymał Marcin Świetlicki. 

„Znów szukałem prawdy i blisko, znów – alarm był fałszywy,

nie zawiódł mnie kłamca, lecz bateria w wykrywaczu”…

                                             (Tomasz Bąk „Wentyl”)

Wiara czyni cuda i przenosi góry… Tomku, obyś zawsze miał przy sobie alkaiczne i ładowarkę…

Redakcja „Arterii" zaprasza do współpracy!

Zapraszamy do współtworzenia kolejnych numerów kwartalnika „ARTERIE":

2(13)/2012 - Orientalizm
Kto oddziela cywilizowane od barbarzyńskiego? Kto jest swojski, kto egzotyczny? Kto jest kolonizatorem, kto kolonizowanym? Gdzie leży kulturowy Wschód, a gdzie Zachód? Czy "prawdziwy" Polak jest bardziej wschodni, czy bardziej zachodni? Globalna wioska czy polska święta wojna?

Deadline: 31.07.2012

3(14)/2012 - Gerontokracja 

Starość wychodzi z szafy, nie chce dłużej być partyzantem w świecie zdominowanym przez młodość. Starość rządzi w literaturze, filmie, muzyce, polityce i ekonomii!

Deadline: 31.07.2012

Czekamy na dobrą poezję, prozę, przekłady tychże, eseistykę, reportaże, recenzje nowej literatury oraz grafiki i fotografie. Prosimy o teksty (proza, eseje etc.) o objętości do 20 tys. znaków, recenzje - do 5 tys. znaków i o zestawy 5-7 utworów poetyckich.

Z propozycjami i pytaniami prosimy zwracać się pod adres: arterie.spp@gmail.com.

Pozdrawiamy,
Redakcja ARTERII
http://www.spplodz.eu/arterie


* Utrzymujemy się z dotacji, nie czerpiemy z naszej działalności zysków i wszelkie materiały zmuszeni jesteśmy publikować nieodpłatnie. Dwa tygodnie po upłynięciu deadline'u autorzy zostaną poinformowani o przyjęciu tekstu do druku.

Ciemność widzę...

Wrocławska Nagroda Poetycka SILESIUS jest wyróżnieniem i promocją najważniejszych dzieł i twórców polskiej poezji. Nagroda przyznawana jest corocznie w trzech kategoriach: książka roku, debiut roku i za całokształt twórczości. Te dwa zdania stanowią fakt bezsporny, który mogą próbować obalić jedynie osoby uwikłane w rozumowanie spiskowe i z zasady kwestionujące każdy werdykt i każdego beneficjenta tegoż werdyktu. Niemniej na mapie „nagród poetyckich” przyznawanych w Polsce, czy się to komuś podoba czy też nie, Silesius obok Gdyni i Nike stanowi mocny punkt wspomnianej „trójcy”.  Tym bardziej dziwi mnie i irytuje, że tegoroczna Gala Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius 2012, nie będzie transmitowana w najbliższą sobotę w żadnej z telewizji mieniącej się nazwą „publicznej” (wiedzę na ten temat opieram na przeglądzie ramówki telewizyjnej TVP 1, TVP 2 i TVP Kultura). Znalazłem jedynie informację, że Galę odbywającą się we Wrocławskim Teatrze Współczesnym, będzie można oglądać o godzinie 19.00 „na żywo” na stronie internetowej silesius.wroclaw.pl.

Skoro żadna z telewizji, która w swoich statutach ma zapisy wynikające z art. 21 ustawy o radiofonii i telewizji mówiące m.in. o tym, że do zadań telewizji publicznej należy m.in. „popieranie twórczości artystycznej i naukowej oraz działalności oświatowej, realizacja  i rozpowszechnianie programów edukacyjnych w kraju” oraz na swoim koncie przyjęte przez Zarząd TVP S. A. w dniu 29 marca 2005 r. „Zasady realizowania przez Telewizję Polską S.A. misji publicznej”, a wśród nich zapis mówiący o zadaniu „harmonijnej realizacji funkcji informacyjnej, edukacyjnej i rozrywkowej poprzez ofertę programową odmienną od komercyjnej i zawierającą poważniejsze i bardziej ambitne treści ujęte w atrakcyjne formy”, nie przestrzeganie powyższych zapisów w tym konkretnym przypadku (braku transmisji) dowodzi tylko jednego – poezja, przynajmniej dla osób zajmujących się programowo telewizyjną ramówką, znajduje się dzisiaj tam, gdzie psy szczekają d….., czyli w miejscu, w którym zwykle przebywa na co dzień. Jeżeli Gala jednej z najważniejszych nagród poetyckich nie ma swoich „pięciu minut” w telewizyjnej ramówce tylko dlatego, że i tak obejrzało by ją maksymalnie 200 osób w Polsce, to przyznanie racji założeniom wszechobecnej „komerchy” i klimatowi ogólnopolskiej biesiady – tej politycznej, społecznej i kulturalnej. Do dziewięciu córek Zeusa, mitologicznych opiekunek sztuk pięknych i nauki, obok dziesiątej filmowej muzy, należałoby dokooptować jedenastą, dwunastą i trzynastą; muzę tabloidów, muzę celebrytów oraz muzę polityków (każda z nowych muz przyświecałaby „jedynej prawdziwej sztuce” naszych czasów).

Do Gali pozostały dwa dni, w ciągu których będę się jeszcze łudził, że Silesius trafi do telewizyjnej ramówki lub już tam jest, a ja nie zauważyłem tego faktu przez własną nieuwagę. Pozostawię w sobie nadzieję, że za nieobecnością transmisji nie stoją jakieś sprawy finansowe, przez które organizator nie dogadał się z telewizją. Tymczasem odsyłam wszystkich do informacji, co straciliśmy – my wszyscy uczestniczący w miarę swoich możliwości w życiu literackim, tylko dlatego, że poezja współczesna w tym kraju tak naprawdę nie obchodzi prawie nikogo – nawet czytelnika.

Z programem Gali Wrocławskiej nagrody poetyckiej SILESIUS 2012 można zapoznać się tutaj.

Sezon na nominacje - ciąg dalszy

Znamy nominowanych do kolejnej nagrody poetyckiej.  10 maja  w Domu Literatury w Warszawie jury I edycji Nagrody im. K. I. Gałczyńskiego ORFEUSZ  za najlepszy tom poetycki roku, w składzie: Jan Stolarczyk (przewodniczący), Tomasz Burek, Krzysztof Kuczkowski, Ewa Lipska i Feliks Netz ,po zapoznaniu się ze 188 zgłoszonymi tomikami wierszy, postanowiło nominować do nagrody 20 z nich (kolejność alfabetyczna):

Przemysław Dakowicz, Place zabaw ostatecznych, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2011

Leszek Engelking, Muzeum dzieciństwa, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, Poznań 2011

Konrad Góra, Pokój widzeń, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, Poznań 2011

Jerzy Górzański, Poza tym światem, Wydawnictwo AULA, Warszawa 2011

Julia Hartwig, Gorzkie żale, Wydawnictwo a5, Kraków 2011

Roman Honet, Piąte królestwo, Biuro Literackie, Wrocław 2011

Zbigniew Jankowski, Zaraz przyjdzie, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2011

Łukasz Jarosz, Wolny ogień, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, Poznań 2011

Krzysztof Karasek, Wiatrołomy, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2011

Krzysztof Koehler, Od morza do morza, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, Poznań 2011

Wojciech Kudyba, Ojciec się zmienia, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2011

Bogusława Latawiec, Gdyby czas był ziemią, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2011

Krzysztof Lisowski, Nicości, znikaj, Instytut Mikołowski, Mikołów 2011

Jacek Łukasiewicz, Stojąca na ruinie, Biuro Literackie, Wrocław 2011

Mieczysław Machnicki, Całość, Wydawnictwo Nowy Świat, Warszawa 2011

Przemysław Owczarek, Pasja, Wojewódzka Biblioteka Publiczna i Centrum Animacji Kultury w Poznaniu, Poznań 2011

Marta Podgórnik, Rezydencja surykatek, Biuro Literackie, Wrocław 2011

Helena Raszka, Głosy w przestrzeni, Wydawnictwo Forma, Szczecin, Bezrzecze 2011

Janusz Styczeń, Furia instynktu, Biuro Literackie, Wrocław 2011

Irena Żukowska-Rumin, Alexandreis, Zakład Poligraficzny SAM-WIL, Kielce 2011

Trwa dobra passa Placy zabaw ostatecznych Przemka Dakowicza (trzecia nominacja po Nagrodzie Literackiej m.st. Warszawy i Nagrody PTWK). Do tegorocznych nominacji poetów z Łodzi, tym samym dopisała się „Pasja” Przemka Owczarka…

Sezon na nominacje

Sezon nominacji trwa. Znamy już kandydatów do nagród poetyckich przyznawanych w ramach trzech kolejnych konkursów. Wśród nominowanych poetów do Nagrody Nike 2012 znaleźli się:

Julia Hartwig „Gorzkie żale". a5, Kraków

Piotr Mitzner „Kropka". tCHu, Warszawa

Janusz Styczeń „Furia instynktu". Biuro Literackie, Wrocław

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki „Imię i znamię". Biuro Literackie, Wrocław.

W czasie III Warszawskich Targów Książki ogłoszono także nominację do Nagrody Literackiej Gdynia 2012. Nominowani w tegorocznej edycji to:

Roman Honet, „Piąte królestwo”. Biuro Literackie, Wrocław

Eda Ostrowska, „Dojrzałość piersi i pieśni”. Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”, Lublin

Marcin Sendecki, „Farsz”. Biuro Literackie, Wrocław

Edward Pasewicz, „Pałacyk Bertolta Brechta”. Wydawnictwo EMG, Kraków

Marta Podgórnik, „Rezydencja surykatek”. Biuro Literackie, Wrocław.

I na koniec nominowani do Nagrody Literackiej Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek:

Przemysław Dakowicz, „Place zabaw ostatecznych”. Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, 2011

Łukasz Jarosz, „Mimikra”. Biuro Literackie, Wrocław 2010

Maciej Robert, „Collegium Anatomicum”. Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury, Poznań 2011.

Wśród tegorocznych nominacji, na tle pozycji z tzw. „dużych ośrodków” cieszą oko tomiki, które ukazały się w tych „mniejszych” – w Lublinie i w Sopocie. Warto też zauważyć, że wszechobecne Biuro Literackie praktycznie zdominowało Gdynię. Osobiście, szczególną radość sprawił mi sukces poetów łódzkich nominowanych do Nagrody PTWK, za których ściskam mocno kciuki. Zaś wszystkim pozostałym nominowanym życzę powodzenia.

Jak rozminąłem się z Agatą Tuszyńską

W dniu 9 maja uroczystości związane z Dniem Bibliotekarza i Bibliotek w Tomaszowie Mazowieckim, uświetniło spotkanie z Agatą Tuszyńską - pisarką, poetką i reportażystką, laureatką nagrody PEN-Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie reportażu i literatury faktu, autorką m.in. takich książek jak „Singer. Pejzaże pamięci”, „Oskarżona: Wiera Gran”, „Rodzinna historia lęku”, „Ćwiczenia z utraty”. Członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, PEN-Clubu i ZAiKS-u. Stypendystką Uniwersytetu Columbia, Fundacji Fulbrighta, MacDowell, Ledig-Rowohlt, Kościuszkowskiej, Instytutu Yad Vashem i American Jewish Archives.

Równolegle z biografistyką i reportażem, Agata Tuszyńska uprawia twórczość poetycką. Jest autorką sześciu zbiorów poezji, z których ostatni, zatytułowany "Miejsce przy oknie" ukazał się wiosną 2003. Jej wiersze publikowano w przekładach angielskim, francuskim, hebrajskim, hiszpańskim i rosyjskim.

„Pisanie biografii przypomina rozmowę z drugim człowiekiem”, „Staram się nie oceniać ludzi, o których piszę”, „Najbardziej fascynuje mnie zabawa w detektywa, która niejednokrotnie towarzyszy zbieraniu materiałów do biografii”, „Pisanie książki biograficznej zajmuje mi trzy, cztery lata” – tyle zdołałem usłyszeć i…musiałem wracać z powrotem do pracy.

Maleo zagra w Tomaszowie!

19 maja o godzinie 17.00 w sali KCh Społeczność Chrześcijańska TOMY, ul. Jerozolimska 1 E w Tomaszowie Maz. odbędzie się koncert zespołu Maleo Reggae Rockers Dariusza Malejonka, znanego m.in. z udziału w takich projektach muzycznych jak Kultura, Moskwa, Houk, Armia, Izrael, 2Tm2,3 i Arka Noego. Z Maleo Reggae Rockers  muzyk działa od 1996 roku. Koncert zaplanowany został w ramach Tomaszowskiego Forum Trzeźwości, które trwać będzie w mieście od 13 do 19 maja ph. „Coolturalnie, bez agresji”. Wstęp na koncert jest wolny (ilość miejsc ograniczona).

Kultura i czad

11 maja o godzinie 18.00 w OK. „Tkacz” w Tomaszowie Mazowieckim rozpocznie się kolejna edycja alternatywnego festiwalu „Krzyk Kultury vol. 2”, który współorganizuje codzienna gazeta internetowa NaszTomaszow.pl wraz z OK. „Tkacz”. Tym razem na scenie wystąpią przedstawiciele undergroundowego punka i hardcore’a – The Corpse, Means of Control oraz S.K.T.C.

Johnny Blues

„Tak naprawdę, to jesteśmy grajkami bez przeszłości. Nikt z nas wcześniej nie grał w żadnej poważniejszej kapeli”. Jak to możliwe, żeby zupełnie nieznani instrumentaliści nagrali tak świetną, kipiącą bluesem płytę? Odpowiedzi na to pytanie nasuwają się dwie: albo mają gdzieś sławę i blichtr – stąd ich podejście do grania było dotąd wyłącznie hobbystyczne, związane przede wszystkim z pasją i miłością do muzyki – albo ogólnie uznane tuzy bluesowego grania w Polsce wobec niesłychanej „świeżości” ich fonograficznego debiutu, to w rzeczywistości kolosy na glinianych nogach.

Johnny Coyote „Blues Bastard”! Warto zapamiętać, bo oto na naszą rodzima bluesową scenę wkracza zupełnie znikąd prawdziwy muzyczny „bękart”, który jednocześnie bywa genialnym dzieckiem. Głośno rycząc (niczym krowa w intro kapitalnego „Where is my cow?”) wyśmienicie prowadzi nas za pomocą bluesa i southern rocka śladem swoich mistrzów: Fletwood Mac z Peterem Greenem, Lynyrd Skynyrd, The Allman Brothers Band i Janis Joplin. Precyzyjnie jak w „I’m gonna shoot you”, z odrobiną progresji w „Toy story”. Cały czas z odpowiednim „feelingiem” zarówno w partiach wokalnych, jak i gitarowych solach. Choć to debiutanci, czuć w ich graniu „rękę mistrza”, ten tajemniczy dar, który pozwala kolejnym pokoleniom „bluesmanów” (np. Gov’t Mule) odnawiać szlachetną tradycję tego gatunku, a niekiedy wnosić do niego także i coś własnego. Johnny’emu Coyote ku chwale jego i jego przyszłych fanów, także się to udaje; wystarczy posłuchać klimatycznego „Diamond”, czy riffowego „Train”, żeby jak za dawnych lat poczuć magię białego bluesa.

Czy utwór zatytułowany „Blind alley” mógłby nie być bluesem? W dodatku świetnie wpisującym się w tradycję słynnego „Hoochie Coochie Man” w interpretacji Steppenwolf.    To tu wokalistka Ewa Pitura (uwaga talent!) wokalnie frazuje niby świętej pamięci Janis Joplin. No i te gitarowe sola i ornamenty! Sól ziemi czarnej – blues! „Enumeration” to iście buesowo-śląska wyliczanka, a „I’m here”, czy „Fear” nie powstydziłaby się żadna z soulowych wokalistek. Podobnie jak kompozycji „Bastard” żaden z bluesowych „gitarników”-wirtuozów. „Ten pieces of me” pokazuje to, o co muzyków podejrzewałem już od pierwszego utworu. Praktycznie mogą zagrać wszystko: bluesa w konwencji southern, czarnego bluesa, bluesa psychodelicznego, soulowego i tak dalej. Akurat ten kojarzy się z pięknym brzmieniem grupy Free, a zwłaszcza z jej szlachetną melodyjnością i muzyczną kulturą. Po prostu rozpływa się w us(tach)zach.

Warto zapamiętać te nazwiska i to, że polski blues to nie tylko Dżem. Ewa Pitura – śpiew (ale co za śpiew!), Piotr Janużyk – gitara (ach, te solówki!), Dariusz Wilk – gitara, gitara slide (kwintesencja!), Aleksander Szturo – gitara basowa (podwalina!) i Janusz Orlikowski – perkusja (cement!). Na harmonijce zespół wspomagał Michał Kielak (koloryt!). Warto wziąć sobie głęboko do serca również to, co zespół umieścił na okładce płyty: „Wszelkie publiczne odtwarzanie zamieszczonych na płycie nagrań bez zgody zespołu jak najbardziej wskazane!”. Na drodze takiej muzyki nie zdoła stanąć nawet ACTA!

Johnny Coyote, „Blues Bastard”. Soliton

Dzień Zwycięstwa

„Dzień Zwycięstwa Poezji” w łódzkim Wydawnictwie „Kwadratura”. Koncert Spiętego (Lao Che) oraz spotkanie autorskie Krzysztofa Kleszcza („Przecieki z góry”) i Grzegorza Ryczywolskiego („Wiosenne porządki”). Łódzki Dom Kultury, czwartek 10 maja godzina 18.00.